Soms is het gewoon te duidelijk

Na de hele dag met een knagend gevoel rond te hebben gelopen naar aanleiding van een gesprek over wetten en regels, was het voor mij na vanavond weer helemaal duidelijk wat ik wil in mijn leven en waar mijn kracht ligt. Wat is dit toch een fijn gevoel!!

Tijdens een heerlijke avondwandeling van circa 5 km (wat goed uitkwam, want dat hardlopen wilde vanochtend niet echt opschieten met eerst een onderbreking door de heren van de gemeente die mijn huisje wilde bekijken en daarna benen die eigenlijk gewoon nog in bed wilde liggen, maar die over precies een maand het toch echt 10 km moeten gaan volhouden...Wordt vervolgd zullen we maar zeggen) met mijn oppaskind, laten we hem Jan noemen. Jan is 15 jaar, heeft een beperking en sinds 5 jaar ben ik 1 avond in de maand zijn "oppas", de laatste paar maanden noemt hij mij zijn personal assistent. Wat toch een soort van upgrade is lijkt mij... 

We liepen door het prachtige Markdal en het leek alsof we alleen maar aan het wandelen waren, maar ondertussen bleef ik Jan observeren en mijn houding en gedrag aanpassen op wat hij nodig had op dat moment. In het begin ging ik mee in zijn enthousiasme door grappen te maken over de watervallen(die er dus niet waren) en de koeien(die waren er zeer zeker wel!) en tegen het einde van de wandeling maakte ik de afspraak om tot het ijsje niets te zeggen, waardoor hij gedwongen werd ook even zijn rust te vinden.

In de auto terug besefte ik mij dat dit allemaal onbewust gaat. Het kost me geen moeite, Jan ervaart het niet als vervelend en ik krijg er bergen energie van. 

Dit is wat ik wil en wat ik goed kan! Wanneer mensen dit niet zien lopen zij mijn krachten mis en ga ik verder op zoek naar een plek met mensen waar ik welkom ben.