Ga iets doen!

Vanochtend zag ik op Facebook een bericht van een via via contact die een vacature deelde voor een onbetaalde stage. De eerste reactie op dit bericht was dat dit geschikt was voor iemand die een baan heeft en dit ernaast gaat doen, maar dat jongeren (aan wie het bericht schijnbaar gericht was) toch liever eerst voor een betaalde baan gaan. 

Na mijn opleiding had ik graag meteen een betaalde baan gevonden waarin ik een paar jaar rustig ervaring had kunnen opdoen en kunnen sparen voor leuke vakanties, maar jammer genoeg is dit in mijn sector helaas niet een reële verwachting. Maar in plaats van dit mijn leven over te laten nemen (met uitzondering van een paar maanden diep in de put zitten toen het besef kwam dat ik dus niet zo makkelijk mee kon doen aan de sociale norm dat je een baan nodig hebt om erbij te horen), besloot ik de controle over mijn leven te nemen. 

Ik heb mezelf opgegeven voor vrijwilligerswerk en zo ben ik op een plek terecht gekomen waar ik een kijkje achter de schermen kreeg van een vrijwilligersorganisatie en mijn eigen kwaliteiten verder kon ontdekken en ontwikkelen. Toen ik naar Leiden wilde gaan verhuizen ben ik gestart met vrijwilligerswerk vinden. Ik had ervaren hoe fijn het is om ergens heen te gaan, omdat je werk, cliënten en collega's hebt die op je wachten en je waarderen. 

Het bezig zijn met werk wat bij mij en mijn kwaliteiten past, gaf mij energie, focus en plezier. Hele fijne zaken als je aan het solliciteren bent en je geregeld (ik zou geregeld ook kunnen ruilen met continu. Kies zelf maar!) afwijzingen voor je kiezen krijgt. 

Ik merk dat in de laatste paar weken ik vaak het advies geef:

GA IETS DOEN!

Maakt niet uit wat, als het maar bij je past! Kom in beweging en je komt ergens! Als je op je fiets niet beweegt kom je niet verder, sterker nog je valt om. 

Oke, misschien moet je niet zomaar iets gaan doen, maar eerst gaan ontdekken wat jij ECHT wil doen en hoe je daar kan gaan komen. Zoek iets wat past bij het pad dat je wil gaan volgen. Ik ontdekte dat mijn passie bij persoonlijke ontwikkeling ligt, het liefst bij jongeren, maar iedereen die een ongebruikt talent heeft en deze wil inzetten is bij mij welkom.

Ik kan je vertellen dat banen zoals degene waar ik van droom niet voor het oprapen liggen. En bij de banen die er wel waren jaren ervaring en een coachingsopleiding gevraagd werden. Beiden had ik niet. Dus bedacht ik mij dat ik er dan maar op een andere manier moest gaan komen.

Door het doen van vrijwilligerswerk bij een organisatie die bij mij past met werk wat bij mij past besloot ik dat ik ergens zou gaan komen. Ik stak in op vrijwilligerswerk waarbij ik netwerk ging opbouwen  - aangezien ik in Leiden 2 mensen kende toen ik hier kwam wonen - en dat ik mijn hersens kon gebruiken om de wereld mooier/beter te maken. Ik heb verschillende gesprekken gevoerd met vrijwilligersorganisaties en ben uiteindelijk op 2 plekken uitgekomen om vrijwilligerswerk te gaan doen. (Inmiddels was ik ook in het bezit van 2 oproepcontracten en vulde mijn week zich snel! Jippie!) 

Inmiddels heb ik een aardig netwerk weten op te bouwen in Leiden en werk ik met gave mensen aan zo mogelijk nog gavere ondernemingen. Dit en deze. En als klap op de vuurpijl kreeg ik vorige week een aanbod van een hele toffe baan waarvan ik nooit had durven dromen. Ik was überhaupt verbaast dat mensen met mij contact zochten om een baan aan te bieden. Dit voelt als zo'n grote overwinning. Een organisatie heeft interesse in MIJ en biedt mij een supertoffe baan aan die past bij mijn wensen, missie en kwaliteiten! Hoe bizar is dat?!

Ik beloof je dat er ook bedrijven zijn die interesse hebben in JOU en dat jij ook dit mega gave extreem onbeschrijfelijke fijne gevoel zal gaan ervaren. Bij mij werkte de volgende stappen, dus die geef ik je gratis en voor niets mee. Je mag er mee doen wat je wil en je mag mij altijd een bericht sturen met je vragen:

• Besef dat jij de controle hebt over jouw leven. Jij ja!
• Onderzoek wat je wil doen en waarom je dit wil doen
• Sluit je aan bij voor jou interessante organisaties
• Laat hier zien wie jij bent en wat je kan
• Hou vol! 

GA IETS DOEN!

Klik hier en ik mail je wanneer ik een nieuwe blog heb geschreven!

Ondertussen gaat alles door

Mijn handen liggen rustig op mijn schoot terwijl ik hoor wat de beslissing is. Er komt verandering aan. Waarschijnlijk sneller als dat ik eerst dacht. Ik voel buikpijn opkomen en achter mijn ogen staan mijn tranen paraat. Ik haal diep adem, slik de tranen weg en stel een vraag. Horen ze de trilling? Zien ze de tranen? Voelen ze mijn frustratie? Voor de 2e keer in een korte tijd verlies ik vastigheid. Ik dacht het goed op de rit te hebben en dan dit! Het verschil met de eerste keer is dat ik nu achter die buikpijn opluchting voel. De eerste keer werd de grond onder mijn voeten weggeslagen. Nu is het een korte aardbeving. Na de eerste schrikreactie zie ik mogelijkheden. Meer ruimte en tijd voor mijn plannen. Ik besef me heel goed waarom ik doe wat ik doe en voel een zekerheid. Mogelijkheden gecombineerd met noodzaak kunnen onmogelijk leiden tot een teleurstelling. Toch?

Zomervakantie

Met het opstijgen van het vliegtuig bleven alle gedachten over mijn bezigheden in Nederland. Wat een rust in mijn hoofd opeens! 2 weken heb ik genoten van prachtige uitzichten, mediteren op bergen, uitslapen en dan pas een plan bedenken, prachtige wandelingen, overdonderend mooie watervallen en zoeken in de schemer naar herten.

Stilstaan

Een paar weken voor vertrek was mijn hoofd leeg en mijn lijf moe. Ik kan het geen ongelijk geven, want ik was al een paar maanden met 1001 dingen tegelijk bezig. Van de stad leren kennen tot gave projecten uitvoeren met mensen die ik net kende. Allemaal hele gave dingen, maar schijnbaar kost dit ook allemaal energie en hersenruimte... Wie had dat gedacht?!

Toen ik voor de vijfde keer in dezelfde week serieus overwoog om bij de supermarkt te gaan smeken om een baan, besloot ik om het rustiger aan te doen. Ik maakte de uren die nodig waren, maar meer deed ik niet. Ik kreeg sterk de behoefte om knopen door te hakken en een plan te maken voor de rest van 2014. Hier was mijn vakantie naar Ierland perfect en ik besloot na deze vakantie een concreet plan voor de laatste maanden van 2014 te hebben.

Dit lukte dus niet...

En weer verder gaan!

Bij thuiskomst vertelde ik een vriendin van mijn mislukte poging tot een concreet plan maken. Zij begon nog net niet hard te lachen en vroeg mij: "Denk je echt dat je geen plan hebt gemaakt?" 

Tijdens de eerste yogales na de vakantie was het opeens heel duidelijk. 

Ik maakte een afspraak waar ik al te lang mee had gewacht en een week later was ik mijn eigen onderneming! 

"Zie je wel dat je een plan had!" zei diezelfde vriendin tijdens het eten van een mini-feesttaart. Ik kon niet anders dan hard lachen. 

Ergens aan de kust in Frankrijk

Zittend  op het strand aan de Franse kust. Mijn zusje holt de zee in en springt enthousiast over golven. Mijn broer klautert over de rotsen zonder angst. Ik wacht op het zand tot de zee mijn voeten raakt. Gelukkig was ik niet alleen. Mijn vader zat naast mij. Wachtend op de zee. Ik was niet alleen.

Nu en in de toekomst zie ik mezelf voor anderen zo:

Een schild om de buitenwereld even buiten te houden.

Een mantel van liefde om even op adem te komen.

Een spiegel om te zien wat ze waard zijn.

Een schop onder hun kont om in actie te komen.

Een hand om samen te zijn.

Na uren raakte het water mijn voeten. Ik lachte en genoot. 

Tijd voor Talent

Ken je dat gevoel dat alles helemaal klopt? Dat de glimlach op je gezicht helemaal vanuit je tenen komt opborrelen? Dat alles wat je doet goed gaat? Dat iedereen die je ontmoet precies de juiste dingen zegt of doet? Dat je opeens een pagina op internet opent die je precies laat lezen wat je wil? Dat alle stoplichten op groen staan? Dat de trein aankomt en je de bus in kan lopen? Dat de regen stopt wanneer jij naar buiten gaat? Dat de bakker aan het einde van de dag nog jouw lievelingsbrood heeft?

Deze niet te stoppen energie vult mijn lijf om verandering te brengen. Deze verandering begint bij mezelf en hiervoor onderneem ik activiteiten die (soms mijlen) buiten mijn comfort zone liggen. Want als ik mezelf niet uitdaag hoe ga ik dan vooruit komen?

Leidse Praatjes
Weten jullie nog dat ik een paar maanden geleden schreef over het event Leidse Praatjes waar ik met knikkende knieën en zwetende handen binnenkwam? Vorige week maandag stapte ik hier wederom op dezelfde manier binnen. Misschien nog wel erger, want door de zenuwen was ik ook nog aan het ratelen geslagen. Tijdens de vorige bijeenkomst liet ik bij de organisatie vallen dat er in mijn hoofd een idee was ontstaan waarop ik meteen de vraag kreeg: "Kom je dit de volgende keer pitchen?"

SLIK! Hart in mijn keel en meteen zweet overal! Alles in mijn hoofd riep nee, maar ik zei JA!

Daar stond ik dus, na 20 keer oefenen van mijn praatje, met een microfoon in mijn handen en 30 paar vrouwenogen die mij aankijken. Boven hun hoofden ontmoette ik de ogen van mijn vriend, ik haalde diep adem en begon:

"Ik ben Evelien en ik kom jullie vertellen dat er meer mogelijk is."

Na de eerste zin gleed de spanning van me af, kwamen de woorden vanzelf en begon ik het zelfs stiekem leuk te vinden. Bij mij kwam de energie en enthousiasme pas echt los toen ik klaar was en ik van meerdere kanten complimenten kreeg, ik ontmoette mensen die met me mee willen denken en zelfs al mensen die mee willen doen! Het is echt zo gaaf, en geruststellend, om van onbekenden te horen dat je een goed idee in handen hebt.

Maar wat is dan dit goede idee?
Ik zie, lees en hoor veel over jongeren die niet doen wat ze willen, iets anders doen als waar ze voor geschoold zijn of die niet weten wat ze willen. Deze jongeren vol met energie, passie, enthousiasme en ideeën thuis op de bank laten zitten is zonde!

En daarom heb ik het volgende bedacht: Tijd voor Talent.

Tijd voor Talent is er voor de jongeren die na hun opleiding geen idee hebben wat ze nu goed kunnen of willen doen. De jongeren zullen dit gaan ontdekken door actief aan de slag te gaan met het organiseren van een activiteit, maar ook gaan ze aan de slag gaan met zichzelf. De activiteit die georganiseerd gaat worden kan van alles zijn; een koffie-drink-roulatie-systeem opzetten voor ouderen, een braderie organiseren voor het asiel of een straatfeest organiseren.

Aan het einde van het programma hebben de jongeren ontdekt wat hun talenten zijn en hoe zij die kunnen profileren naar werkgevers. Hiernaast zitten de jongeren niet stil, maar zetten hun talenten en tijd in om een activiteit te organiseren voor een door hun zelfgekozen doel(groep). Dit geeft de jongeren niet alleen structuur aan hun week, maar geeft hen ook weer ervaring die op de CV kan.

Ben je geïnteresseerd in Tijd voor Talent, wil je meedenken of meedoen? Klik hier of laat een reactie achter op deze blog.

Klik hier en ik mail je wanneer ik een nieuwe blog heb geschreven!

Meer ruimte voor mezelf maken

Hecht ik hier waarde aan? Ga ik het binnenkort gebruiken? Wat kan een ander ermee? Belangrijke vragen tijdens het opruimen. Ik schijn geen afscheid te kunnen nemen van de sjaal die mijn moeder heeft meegenomen uit Ecuador en ik kwam er achter dat ik nog meer schoenen had dan ik zelf dacht. In mijn kasten liggen spullen die nog nooit gebruikt zijn en spullen die ik nooit meer ga gebruiken. Als ik er over na ga denken is het eigenlijk vreemd dat ik al die ruimte in beslag laat nemen voor dingen die nutteloos zijn. 

Toen ik een half jaar geleden al mijn spullen met moeite in 1 verhuiswagen kreeg stond ik nog niet stil bij wat hier allemaal bij zat. Veel spullen bewaarde ik om te bewaren en andere spullen omdat ik ze cadeau had gekregen. Alle spullen kregen in ons nieuwe huis een plekje en het meeste staat daar na een half jaar nog steeds.

Inmiddels zijn sommige plekjes en kastjes leger geworden, omdat ik een paar maanden geleden terecht kwam op, en ik weet eigenlijk niet eens meer hoe ik daar terechtkwam of hoe de site heet, een pagina waar iemand zijn leven ging opruimen. (Klik hier voor een andere leuke site over dit onderwerp) Hij deed dit door elke dag 10 dingen weg te gooien, te verkopen of weg te geven. Ik was meteen enthousiast, want wat lijkt het mij heerlijk om meer ruimte in mijn hoofd te krijgen door minder afhankelijk te zijn van de ruimte vullende spullen in mijn leven. Een paar weken bleef dit in mijn hoofd ronddwalen, want net als met andere dingen in mijn leven heeft mijn hoofd wat langer de tijd nodig om mijn hart te kunnen volgen. Maar sinds dat mijn hoofd achter mijn hart staat heb ik een nieuwe hobby!

Als ik nu een vrije dag heb ga ik voor een kastje zitten, haal alles eruit en verspreid dit over de vloer. (Gelukkig hebben wij veel ruimte op de vloer, want soms komen er echt veel spullen uit 1 kastje!) Bij alles stel ik vragen. Welke waarde hecht ik hier aan en waarom? Ben ik van plan het ooit te gaan gebruiken of ligt het ruimte te vullen? Wil ik dit nog dragen of past het niet meer bij mij? Op deze manier heb ik inmiddels mijn kleurdozen meegegeven aan een oma voor haar kleindochter, een ketting gaat duidelijk een mooi 2e leven tegemoet bij zijn nieuwe eigenaar, een jasje wat me eigenlijk niet staat is terecht gekomen bij iemand die het wel staat, er zijn meer mensen blij geworden met hun ijzeren droogrekjes waar ik er 7 van had en heb ik met mijn kaarsenhouders bijgedragen aan de inrichting van een nieuw huis. 

Door het weggeven van mijn spullen ontstaat er een win-win-win-win situatie. Iemand is blij met mijn spullen, ik ben blij om iemand anders blij te maken en ik creëer zo meer ruimte in mijn huis en mijn hoofd. Ook denk ik veel bewuster na voor ik iets nieuws wil kopen "Kan ik zonder of heb ik het echt nodig?". 

Oh en nog een win is dat door deze opruimdrang mijn vriend is gestopt met zeuren over al mijn "zooi"  die in ons huis staat en die hij niet weer allemaal gaat verhuizen!

Klik hier en ik mail je wanneer ik een nieuwe blog heb geschreven!

Goed op weg

Ik woon nu bijna een half jaar in Leiden en ik ben weg van deze stad! De grachten die met mooi weer gevuld zijn met bootjes, de steegjes waardoor mijn routes nooit 2 keer hetzelfde zijn, de vliegtuigen die mij vaker naar de lucht laten kijken, het moeten stoppen voor een openstaande brug, de prachtige Burcht die als een geheime oase verscholen ligt tussen huizen, mijn prachtige achtertuin met een kinderboerderij en parkje en al de prachtige mensen die ik heb ontmoet maken dat ik met een enorme grijns terugdenk aan de afgelopen maanden. 

Nooit had ik kunnen bedenken dat ik zoveel zou meemaken in een korte tijd. Bij toeval, al geloof ik niet meer dat toeval bestaat na alles wat ik heb meegemaakt de afgelopen maanden, kwam ik tijdens de Leidse Praatjes borrel in januari Chiara tegen. Voor mij is dit een soort van kickstart geweest van hele gave momenten. Zo ben ik de mensen tegen gekomen waarmee ik nu een Start-up opzet die meer sociale cohesie gaat brengen in een randgemeente van Leiden(waarmee ik eerst een Snoezelkoepel heb gebouwd), heb ik tijdens yoga-avonden intens geluk en plezier mogen beleven, heb ik avonden in een kroeg thee en fristi zitten drinken, heb ik tijdens de Waarmaakdag ontdekt wat ik ga doen en heb ik vrienden gemaakt. Ik liet mij tijdens deze momenten niet tegenhouden door het stemmetje in mijn achterhoofd die bang was, maar liet mij leiden door waar ik blij van werd. Met als resultaat een hele blije en gelukkige Evelien!

Hoe de komende 6 maanden eruit gaan zien weet ik echt nog niet. Wat ik de afgelopen maanden heb geleerd blijf ik doen en dan ben ik er van overtuigd dat het onbekende vanzelf bekend wordt. Toch heb ik een kleine wishlist:

• Op vakantie naar Ierland met mijn vriend
• Eerste activiteit van de Start-up
• 4 dagen in de week werken (en dan niet als invaller)
• Concreet plan voor mijn eigen bedrijf

Laat je emailadres achter door hier te klikken en jij bent de eerste die het weet als ik een nieuwe blog heb geschreven!

Tijd voor Talent

Vorige week toen ik na een teamochtend aangaf dat ik de bespreking wel even in een schema zet en het dan iedereen zal mailen, slaakten mijn collega's een zucht van opluchting: "Wat fijn dat jij dat wil doen! Ik kan dat echt niet."

Bewust van je talent
Toch eigenlijk gek dat het voor mij zo normaal is dat ik het leuk vind om schema's, overzichten en chaos op andere manieren een structuur te geven, terwijl dat anderen hier van gruwelen. Of dat ik meteen nadenk over praktische zaken die nodig zijn om een geweldig idee tot daadwerkelijke uitwerking te brengen. Of dat ik tijdens een gesprek de ander blijf observeren om te zien hoe iemand zich voelt en mijn houding hierop afstem. En dat wanneer er een groep jongeren voor mij staat ik hen vrijheid, maar wel binnen kaders, ga geven en dat hierin prachtige momenten ontstaan.

Niet alleen ik heb dingen die ik zelf normaal vind, maar iedereen heeft deze eigenschappen. Talenten, krachten, kwaliteiten en misschien wel de beste: Superkrachten zijn de dingen die jezelf normaal vind en soms niet eens meer ziet. Totdat je andere mensen tegenkomt, hiermee gaat samenwerken en erachter komt dat je uniek bent. Er zijn allerlei manieren om te ontdekken hoe bijzonder je bent en ik heb allerlei manieren zelf al gedaan. Beroepstesten maken, training vanuit de bijstand volgen, vrijwilligerswerk doen, activiteiten waarmee je hobby uitoefent, online cursussen volgen, netwerkbijeenkomsten bijwonen en met andere enthousiastelingen projecten bedenken en uitvoeren.

Waarmaakdag Leiden
Bij de Waarmaakdag zijn waarmakers aanwezig, elk met hun eigen talent, die anderen helpen om hun droom, project of onderneming vorm te geven. Met mijn geniale idee stapte ik vorige week binnen bij de Waarmaakdag in Leiden. De ruimte was gevuld met koffie, thee, paaseitjes, waarmakers, enthousiastelingen en heel veel energie. Gedurende de dag heb ik mijn idee bij verschillende mensen voorgelegd en na 5 uur zat mijn hoofd vol met goede tips, ideeën en projecten die aansluiting hebben.

Onder het genot van een kop thee en chocoladetaart nam ik de hele dag nog eens door en liet alle nieuwe inspiratie en energie bezinken. Ik bedacht me dat het bijzonder is wat je in een paar uur kunt bereiken met hulp van andere mensen en hoe erg ik het iedereen gun om te ontdekken wat ze leuk vinden om te doen en dit dan ook te gaan doen.

Nu een paar dagen later heb ik een duidelijker beeld van mijn idee en ziet dit er zo uit: Ik ga jongeren begeleiden in het vinden van hun talent en hierna hun de mogelijkheid te kunnen geven om dit talent in te zetten bij een kleine zelfstandige ondernemer om zo ook meteen aan hun cv te bouwen en hun netwerk.

Zo dat staat!

Ik wil mensen blijer maken

Het zal wel bij het proces horen, maar gisteren zag ik het niet meer zitten om met mijn goede idee verder te gaan. Na positieve reacties kreeg ik wat kritische feedback en kwam ik erachter wat er nog meer bij komt kijken. Een visie ontwikkelen, bedenken wat je doelgroep is en hoe je de activiteit vorm wilt geven. Als ik had geweten van te voren dat dit er allemaal nog bij kwam kijken....

Had ik het alsnog gedaan, want ik geloof toch echt in mijn idee. En ook andere mensen geloven in mijn idee. En geloven in mij. Nu is het een kwestie van doorzetten en gewoon doen.

Gelukkig stond er voor vandaag een bijeenkomst met het pilotteam van Werken in Netwerken gepland vol met Smaakmakers die allemaal al eens op dit punt zijn geweest of misschien ook wel op dat punt waren. Toevallig gingen we het vandaag hebben over lange termijn doelen en korte termijn doelen. Als inleiding werden wij tijdens een Tibetaans gedicht schrijven begeleid naar wat we willen. Dus vandaag had ik 2 vliegen in 1 klap! Een mooie gedicht en weer motivatie om door te gaan met het werkelijkheid maken van mijn plan.

Ik wil mensen blijer maken
Ik ben in het midden
Ik zie mijn doel langzaam duidelijker worden
Energie komt naar boven

Ik ben in het midden
Hier voel ik mij gelukkig
Energie komt naar boven
Een glimlach verschijnt op mijn gezicht

Hier voel ik mij gelukkig
Dit geeft mij rust
Een glimlach verschijnt op mijn gezicht
Het warme gevoel groeit van binnen

Dit geeft mij rust
Ik weet wat ik moet doen
Het warme gevoel groeit van binnen
Mijn doel is minder vaag

Ik weet wat ik moet doen
Ik zie mijn doel langzaam duidelijker worden
Mijn doel is minder vaag
Ik wil mensen blijer maken

Iets uit niets

Het kralengordijn beweegt en het geluid kondigt de groep 4 vwo leerlingen aan. Zij lopen door het gordijn heen en staan midden in een ruimte die moeilijk te beschrijven valt. De aanwezigheid van de koepel is niet te missen en ook alle manden met gekregen stoffen, wol, knuffels en allerlei andere leuke spullen springen aardig in het oog. Er staat een grote werktafel met een naaimachine, theebekers en een theepot. In de ruimte is ook het team aanwezig die de snoezelkoepel tot stand hebben gebracht.

Wij stellen de vraag: "Willen jullie een kopje thee?" Wazige blikken gaan tussen de jongeren heen en weer. Wanneer we vragen hoe de themaweek over geluk tot nu toe is vertellen de jongeren dat ze workshops hebben gehad, maar dat deze waren tegengevallen en dat ze nog niet veel hebben kunnen doen.

Dit was voor ons het hele overduidelijke signaal om te starten. We nemen de 6 leerlingen mee naar buiten en geven hen de opdracht om hun ene voet tegen de andere knie te zetten en zo te blijven staan. Gelach, gegiebel, gemopper en gezwaai van armen gebeurde. Wanneer we dit nogmaals doen met elkaars armen vastpakkend blijven we in een stabiele cirkel staan die het samen opvangt wanneer iemand aan het wankelen is. (De verborgen boodschap van deze opdracht voor iedereen die hem nog niet snapt is dat je samen sterker staat al alleen.)

Het ijs tussen ons en de jongeren is gebroken en met zijn allen kruipen wij op handen en knieën door de ingang van de koepel. We kijken om ons heen en blijven stil. "Is dit jullie werk?" vroeg een meisje vol verbazing. "Ik ben ook nog yogadocent." "Oh, gaaf! Kunnen we dan een oefening doen!" En plots is er in de koepel een korte yoga sessie begonnen waaraan iedereen mee doet.

De opdracht voor de jongeren in het komende uur is om iets te maken uit niets. Na de eerste aarzelingen, onwennige ronddwalen in de ruimte en doelloos zoeken door de met materiaal gevulde manden ontstaan de eerste ideeën. Een basket om mee te spelen als je binnen bent. Een katapult om een balletje, of een knuffeltje, door de basket heen te kunnen schieten. Een prachtige slinger van gevlochten draden die als een  kroonluchter wordt opgehangen. Een gordijn om voor de ingang op te hangen van verschillende kleuren wol, zodat je ervaring goed begint. Niets is fout en alles mag!

Het enthousiasme waarop de leerlingen aan de slag gaan met al hun plannen is mooi om te zien. Deze jongeren die een kwartier eerder nergens toe te branden leken te zijn, zijn nu druk in de weer met wol, lappen stof, kippengaas en naalden om een bijdrage te leveren aan de snoezelkoepel. Zij overleggen met elkaar en met ons om over oplossingen na te denken en zingen ondertussen mee met de liedjes van de radio.

Aan het einde van het uur hebben we er een aardige bende van weten te maken dus vroegen wij ze mee te helpen opruimen. Iedereen ruimde elkaars spullen op en binnen een paar seconden was alles netjes opgeruimd. Als we vragen wat ze van de workshop vonden zeggen ze omstebeurt: "We hebben iets leuks gedaan."





Meer lezen over de snoezelkoepel

Een geniaal idee en weer die stoute schoenen

Ik doorzocht het Leidsch Dagblad naar mijn artikel. Eerder had ik al eens in BN DeStem gestaan en hierbij was een kleine foto geplaatst dus ik was op zoek naar een soortgelijke foto. Maar toen *BAM!* halve pagina gevuld met mijn gezicht en mijn verhaal! Het verhaal was goed geschreven, heeft mij goed weergegeven en de foto is goed gelukt, maar toch was ik wel even geschrokken van de grootte van de foto. Kijkend naar de krant kwam er heel langzaam een gevoel van trots en kracht in mij boven terwijl mijn glimlach breder wordt. 

Geniale ideeën komen opeens

Mijn vorige blog ging over de stappen die ik zet richting een voor mij onbekend doel, hoe gelukkig ik mijzelf voel bij het hebben van de ruimte om te kunnen onderzoeken wie ik ben en mijn enthousiasme te kunnen delen met door mij gekozen mensen en projecten. In de weken na het interview met het Leidsch Dagblad ben ik meer serieus gaan nadenken over het probleem jeugdwerkloosheid en over een oplossing. Inmiddels zie ik het niet hebben en kunnen vinden van een baan niet meer als negatief, maar ik kan me goed voorstellen dat het voor andere jongeren nog niet zo is. Solliciteren, en vooral de afwijzingen, hebben direct effect op je zelfvertrouwen. In het afgelopen jaar heb ik mijn zelfvertrouwen meerdere malen opnieuw moeten opbouwen om toch maar weer een brief te schrijven na de zoveelste, vaak onpersoonlijke, afwijzing. Wat mij hierbij helpt is het ontmoeten van mensen en van hun leren. Hierover nadenkend kwam er opeens een geniaal idee zo mijn hoofd in gefietst! Zomaar uit het niets kwam de gedachten dat ik iets kan aanbieden aan jongeren die zonder werk zitten, maar ook jongeren die (meer) over zichzelf willen leren. 

Weer die stoute schoenen

Nu zat er dus een geniaal idee in mijn hoofd waar ik zo enthousiast van werd elke keer als ik eraan dacht dat ik het eigenlijk niet meer kon negeren. Bij de workshop over de deeleconomie werd er een durftevragen ronde gedaan en trok ik mijn stoute schoenen aan. Aangeboden: een portretfoto en Gezocht: een sparringspartner voor een idee over jeugdwerkloosheid. Er kwamen meteen 2 mensen op mij af en bij beiden personen viel mijn idee in goede aarde. De energieboost hierna kon ik bijna niet aan, mijn glimlach kon niet breder en koud had ik het spontaan ook niet meer. Ik had dus nooit gedacht dat een idee wat ik bedenk door andere mensen goed wordt gevonden en dat het ook nog eens niet bestaat in Leiden. 

En nu uitvoeren ...

Nadat de energie mijn lijf had verlaten bedacht ik mij dat ik nu ook iets moet gaan doen, want anders komt dat geniale plan alsnog niet van de grond. Hiervoor kan ik alle tips over geniale ideeën omzetten in goede plannen gebruiken, dus schroom niet om die mij toe te sturen!

Het idee heeft nog 2 weekjes nodig om rond te hangen in mijn hoofd en meer vorm te krijgen, maar zodra ik zover ben zal ik het de wereld in sturen. Wees daar maar niet bang voor! 

Toch wel leuk om even te laten zien hoe groot ik in de krant stond!

Stap voor stap richting een onbekend doel

Wat een heerlijke weken heb ik weer achter de rug. Ik heb zoveel leuks en moois meegemaakt dat ik de wereld mijn blijdschap niet wil onthouden en eigenlijk alles wil delen. Maar om het enigszins samenhangend en interessant te houden zal ik me een klein beetje inhouden, maar hou in je achterhoofd dat ik alles typ met een grootse glimlach op mijn gezicht en lichtelijk met mijn hoofd in de wolken. Waar ik de afgelopen weken zo blij van werd is in 3 onderdelen op te delen in inspiratie, rust en geluk.

Inspiratie
Of ik nu in gesprek met ervaringsdeskundigen uit de psychiatrie ben over wat een goede en slechte hulpverlener is. Of hoe onbekenden mij vertellen dat mijn kwetsbaarheid mensen uitnodigt om hun verhaal te delen met mij. Of dat ik vertel wat mijn visie op jeugdwerkloosheid is aan studenten van de journalistiek opleiding voor het Leidsch Dagblad. Of dat ik door de lens van mijn camera zie dat iemand nog niet klaar is voor de volgende stap in haar rouwproces over het verliezen van haar baan. Of dat ik een mail krijg waarin bewondering wordt uitgesproken en een compliment krijg. Of een idioot idee voorstel aan mijn vriend waar hij dan een dag later nog serieus op terugkomt ook. Of een gesprek met een meisje die 21 was toen zij ziek werd, in een rolstoel eindigde en positief is.
Bij elke ontmoeting word mij bevestigt dat ik op de goede weg ben, en ondanks mijn negatieve zelfbeeld van vorig jaar, ik zeer zeker een goede hulpverlener, een fijn mens en iemand met een verhaal ben. Niet mis is ook de stoot energie die ik krijg van zulke ontmoetingen. Heerlijk!

Rust
Na mijn ontslag vorig jaar besloot ik dingen te gaan doen die ik al heel lang wilde gaan doen. Mediteren was er 1 van, met enthousiasme ben ik een cursus gaan volgen en ik heb genoten van elk moment. Jammer genoeg heb ik niet genoeg discipline om dit thuis, na de laatste sessie van de cursus, te blijven doen en was het voor mij alweer een half jaar geleden na mijn laatste meditatie. Tot vorige week toen ik terecht kwam bij Kundalini yoga. Hier was ik naar op zoek! Een plek en tijd in de week waar ik kan aarden en echt tijd voor en met mezelf heb. De eerste keer was al erg bevallen en ook de tweede keer was heerlijk en bijzonder. Op de serene plek die rust uitstraalt met veel wit en hout, een prachtige gong en witte doeken aan het plafond waarin ik wolken zie beleef ik anderhalf uur lang mijn eigen lichaam en ervaar ik een heerlijk rust die over mij komt. Ik laat de klanken van de muziek mijn lijf vullen, laat mijn gedachten voorbij komen en focus mij op de mantra "I AM". Een boodschap die bij mij binnenkomt en waarvan plotseling een glimlach zich vormt op mijn gezicht. Ik ben wie ik ben en ik ben blij.

Geluk
Vorige week ben ik voor het Leidsch Dagblad dus gesproken over wat ik vind van jeugdwerkloosheid, hoe ik het ervaar om jong en werkloos te zijn en wat ik denk dat de oplossing is. Door de vragen die mij werden gesteld gingen mijn gedachten op volle toeren draaien en heb ik een week nagedacht over een oplossing (zonder hierin echt succes te hebben), maar ook over de effecten van werkloos zijn. Nadat dit zo een aantal keer door mijn hoofd heeft gemaald kwam ik tot de conclusie dat ik eigenlijk een luxe positie:

1. Ik heb een vriend die mij en hem financieel kan en wil onderhouden.
2. Hierdoor heb ik geen verplichtingen naar uitkeringsinstanties. 
3. Ik zit niet op de sneltrein waar de meeste leeftijdsgenoten wel in zitten, heb tijd om stil te staan en om te zien wat er om mij heen gebeurt. 
4. Mijn tijd is verdeeld tussen betaald en onbetaald werk / activiteiten die ik leuk vind om te doen.
5. Doe ik ervaring op in verschillende werkgebieden en samenwerkingsverbanden.
6. Ondertussen ontmoet ik bijzondere, mooie, leuke, lieve en enthousiaste mensen die mij elke keer inspiratie geven of een mooie les leren. 

Ik kom er even bijstaan!

Afgelopen maandag was er in Leiden de netwerkborrel Leidse Praatjes, voor vrouwelijke starters en ondernemers. Met lood in mijn schoenen en flinke kriebels in mijn buik stapte ik het Bistro City Hall binnen en vond mijn weg naar de groep van ongeveer 30 vrouwen van alle leeftijden. Vriendelijke werd ik ontvangen door de organisatie en ondanks de ontspannen sfeer, bleven de kriebels in mijn buik aanwezig. Met mijn kopje thee ging ik aan een tafel zitten en keek ik eens rond. Om me heen zag ik vrolijk en enthousiast pratende vrouwen en 2 mannen, hoe die daar verzeild waren geraakt vraag ik me nog steeds af, een groep jongens liep buiten langs de ramen en bleef even staan om te kijken naar die verzameling van vrouwen, ze leken te twijfelen of ze naar binnen zouden gaan, maar liepen toch door. Toen sloeg eigenlijk de onzekerheid pas echt toe, want ik was daar natuurlijk wel gekomen om een babbeltje maken met andere mensen en niet om de komende paar uur te zitten en te kijken. Ik raakte in gesprek met degene naast mij, die was er ook voor het eerst en als snel sloot er zich een derde persoon aan bij ons gesprek. Na de verhalen van de anderen gehoord te hebben komt dan die vraag waar ik de hele tijd zo zenuwachtig voor ben: Wat doe jij? Trots vertel ik dat ik die dag voor het eerst weer 2 uur betaald werk heb gedaan, maar dat het al wel weer onzeker was of die zouden blijven. Eigenlijk viel het allemaal best mee om dit te vertellen tegen wildvreemden. Waar had ik me zo druk over gemaakt? Na een kort praatje van Anjuly de Geus over hoe zij naast dat zij zeepjesverkoper is, ook recent auteur is geworden, was het tijd om te netwerken. Uit het verhaal van Anjuly haalde ik vooral dat het loont om de stoute schoenen aan te doen en iets te doen wat buiten je comfort zone ligt.

Om dit inzicht maar meteen uit te voeren excuseerde ik mij bij mijn tafelgenoten en liep ik naar een groepje, wat mij naar hun deed lopen weet ik niet. Zonder mezelf tijd te gunnen om weer uit mijn stoute schoenen te stappen wrong ik mezelf langs de tafel en kwam zo in het groepje terecht met de woorden: Ik kom er even bijstaan. Niemand die mij meteen begon uit te lachen of weg stuurde, pfew dat was toch minder eng als dat ik had gedacht. Maar nu?! Wat ga ik zeggen? Waar wil ik het over hebben? Waar ben ik naar op zoek bij deze mensen? Allerlei vragen schoten door mijn hoofd terwijl ik luisterde naar het verhaal waar ik het begin duidelijk van had gemist. De meest simpele vraag was de eerste die ik stelde: Wat doen jullie? En hierna ging het eigenlijk vanzelf. Het gesprek liep zoals het liep en we bespraken onderwerpen die gerelateerd waren aan het werk wat we deden of wilden doen, maar ook over andere zaken, zoals mijn recentelijke verhuis naar Leiden. Ook hier had ik mijn introductie gemaakt met dat ik vandaag 2 uur gewerkt heb en hoe blij ik hier mee was, maar kreeg ik de feedback dat het onzin was dat ik mezelf zo geïntroduceerd had. Dit omdat ik naast die 2 uur nog veel meer activiteiten onderneem en dus eigenlijk heel hard aan het werk was om aan mijn weg te timmeren. Soms heb ik dat nodig dat iemand dit tegen mij zegt en kan ik weer verder met mijn neus in die goede richting.

Dat ik toch eigenlijk best wel druk bezig ben, wordt mij duidelijk wanneer iemand vraagt of we deze week kunnen afspreken en ik moet zeggen dat dit niet gaat lukken, maar dat ik volgende week wel een gaatje heb. In de afgelopen weken wordt mijn tijd gevuld met nadenken over wat ik wil doen, contact leggen en onderhouden met mijn netwerk, het huishouden doen (hoort er toch ook bij...), het doen van vrijwilligerswerk en hierbij werd het deze week ook nog gevuld met bezoeken aan het ziekenhuis, een onverwachte loge en deze Leidse Praatjes netwerkborrel. Niet gek dan ook dat mijn lijf ging protesteren en mij dwong om een dag in bed te blijven met een verkoudheid, en de bijkomende hoestbuien en hoofdpijn. Eindelijk ben ik toegekomen aan het boek uitlezen wat al te lang lag te wachten op mijn nachtkastje, het terugkijken van allerlei interessante series op uitzending gemist (Van de straat, Hij is een zij, Zembla, Altijd wat en zo maar door), onder de heerlijk warme dekens met de kat kroelen en nadenken over de inspiratie van die week.

De Broekriem omarmen

Vorige week werd mij gevraagd wat ik wil omarmen en toen was het even stil bij mij. Alle dingen die ik zou willen loslaten kan ik zo opsommen, maar wat wil ik omarmen? Wat betekent het als je iets omarmt. Moet ik me dan neerleggen bij bijvoorbeeld een eigenschap of ga ik deze dan juist accepteren en inzetten?

Na een half uurtje van mijmeren over deze vraag kwam ik tot het antwoord, wat in mijn achterhoofd natuurlijk vanaf het begin al aanwezig was maar wat ik dan nooit meteen zeg, omdat....eigenlijk heb ik geen idee waarom ik dat doe. Misschien is het wel angst om iets verkeerd te zeggen. Wat dan weer vreemd is omdat het iets van jezelf is en dat eigenlijk niet fout kan zijn.... 

Maar goed, wat ik dus wil omarmen is mijn passie en enthousiasme voor het helpen van mensen die dit zelf even of niet meer kunnen. Na afgelopen jaar weet ik heel zeker dat ik goed ben in het helpen van deze mensen en dat ik hier zelf gelukkig van wordt als ik dit kan doen. Ik wil dit dan ook niet alleen omarmen maar ook gaan uitdragen en er dus mee aan de slag gaan. 

Dan nu even een zijweggetje, wat dan weer wel uiteindelijk weer samenkomt met het stukje van hierboven, dat beloof ik!

Sinds een paar maanden ben ik lid van De Broekriem. Een groep voor mensen die in-between-jobs zijn en die bij elkaar komen op LinkedIn en in real life om te netwerken en workshops of andere activiteiten te ondernemen. Een paar weken geleden ben ik bij een bijeenkomst aangeschoven in Leiden en heb ik (nieuwe) mensen ontmoet. Door deze ontmoetingen kreeg ik weer energie, want na de verhuizing was mijn energie wel op. Afgelopen week hadden we afgesproken om samen te gaan "werken". Het leuke hiervan was dat ik in een andere omgeving was, er waren mensen om me heen en door het gezamenlijk pauze houden(want dat doe je als je aan het werk bent) brachten mijn "collega's" mij weer op nieuwe ideeën. Wat dan weer langzaam dichter bij het verhaal van hierboven samenkomt. 

In mij voel ik wat weerstand bij werk doen wat niet direct bij mijn passie ligt, maar mijn collega's hebben mij laten inzien dat ook dit werk kan bijdragen aan mijn passie en mijn uiteindelijke doel. Ook in dit werk kan ik mensen helpen en ondersteunen bij zaken die zij niet kunnen. En wederom is het weer zo dat ik dit eigenlijk wel weet, maar nu is het zo dat ik er niet aan toe wil geven lijkt het wel. Stel dat ik dat zo leuk vindt om te doen dat ik daarin blijf hangen en niet mijn doel zal bereiken. 

Om maar meteen te doen wat ik mezelf wil voornemen heb ik na dit gesprek meteen wat telefoontjes gepleegd en heb ik afspraken gemaakt en heb ik mezelf voorgenomen dat ik dit met al mijn enthousiasme ga aanpakken, ook al betekent dit door de zure appel heen bijten en na zeker een jaar op mijn gemak te kunnen doen in de ochtend weer om half 6 opstaan om aan het werk te geen.