Hoe zorg ik ervoor dat mensen niet om mij heen kunnen?

Nou niet dus.

Want ik laat mezelf makkelijk in een hoekje wegzetten. Of ik maak uitstekend gebruik van mijn kwaliteit, waardoor dit een enorme valkuil wordt en ik volledig op ga in de achtergrond en onzichtbaar ben - wat natuurlijk voor een Superheld of fotograaf een enorm handige eigenschap is, maar voor een projectleider of elke andere uitvoerende functie niet zo -.

Terwijl, en dat is zo enorm vervelend voor mijn hoofd, in gesprekken met mensen over hun plannen om de wereld, hun carrière of eigen leven te veranderen, ben ik zeker en word ik hier zo blij van. Omdat ik deze mensen verder help. Dan ben ik zo zeker van mijn zaak dat ze niet om mij heen kunnen. En laat ik de ander ook geen moment van de focus afdwalen.

Terwijl ik echt wel dingen heb te delen met de wereld.

Terwijl ik goede ideeën heb.

Terwijl ik weet wat ik kan.

Terwijl ik weet dat ik iets bijdraag aan de levens van de mensen met en voor wie ik werk.

Laat ik toch mezelf wegcijferen en verdwijn ik.

Ik voel me niet fijn op het moment dat dit gebeurt, want ik wil dat andere mensen zien welke waarde ik in de wereld (of hun leven) breng. Dat ik niet onzichtbaar ben. Dat ik geen grijs muisje ben. Ik wil dat andere mensen niet om mij heen kunnen, omdat ze moeten horen wat ik te zeggen heb.

De truc is om mijzelf niet mee te laten sleuren door de onzekere gevoelens in mij. Maar dat is echt te makkelijk gezegd en voelt als een onmogelijke actie om te doen. Wat ik wel weet, is dat ik graag leer hoe ik hier wel mee om wil gaan. Dus ga ik het aan. En laat ik de emoties van frustratie, boosheid, verdriet, onzekerheid en irritatie binnenin mij razen. Terwijl ik de wereld laat zien wie ik ben en dat ze niet om mij heen kunnen.

Dit ben ik. Op de foto gezet door de enige Diepgangjournalist van Nederland:
Raffaella Ammazzini www.diepgangjournalist.nl

Lopen is fijn. Lopen is simpel. Lopen is rust. Lopen is ruimte.

Het is grappig hoe je soms enorm door iets gegrepen kunt worden. En soms niet eens met een duidelijk aanwijsbare reden. Zo gaat het bij mij vaak althans. Dit had ik met haken, breien, hardlopen, mediteren, salsa dansen, nieuwe mensen ontmoeten en nu dus met wandelen.

Ik heb altijd al gehouden van buiten zijn. Op vrije momenten dook ik vaak de natuur in. Ik ga graag met mijn vader mee vogelen, maar ook hardlopen en soms zit ik gewoon op een bankje. De fietstocht van mijn werk naar huis is het fijnste moment van de dag. De frisse lucht die mijn longen vult. Het vult mijn hele lichaam. Het geeft mij energie. De lucht kruipt in alle kiertjes van mijn lijf en creëert daar ruimte. Het effect is het grootste in mijn hoofd, waar gedurende de dag allerlei nuttige en overbodige gedachten zich hebben opgehoopt. De frisse lucht blaast hier als een wind doorheen.

Wanneer ik praat over lopen en wandelen, voelt dit anders. Wandelen is voor mij op een rustig tempo door een mooi landschap sjokken. Lopen is voor mij het uitdagen van mezelf door met een simpele beweging iets onmogelijks te presteren. Doordat ik mezelf op deze manier uitdaag ontdek ik nieuwe kanten van mezelf en werk ik aan mijn zelfvertrouwen.

Het lopen heeft mij echt gegrepen toen ik afgelopen zomer de Schotse natuur in ging. Tijdens de Week Natuurlijk heb ik met mijn rugzak (van 18 kilo!) 7 dagen door de natuur gelopen. Niet over paden en dwars over de bergen. Het gevoel van vrijheid en ruimte is groot en een tikkeltje verslavend.

Vanaf het moment dat ik terugkwam in Nederland wilde ik meteen weer terug. Terug de natuur in, op pad en alleen met de ruimte en stilte zijn. Het leek mij onrealistisch (en niet te vergeten duur) om elke 3 maanden een week in de Schotse natuur te gaan wandelen. Wat ik toen bedacht was het lopen van Breda naar Leiden. Het is een mooie afstand voor een paar dagen en ik vind het idee mooi om van mijn geboorteplaats naar mijn huidige woonplaats te lopen. Dat ik dit wilde doen had ik al snel besloten, maar zoals het vaak gaat bij mij duurde het even voor ik het ging doen. - Al moet ik eerlijk zeggen dat ik het niet heel lang vond duren en dus stiekem best trots op mezelf ben dat ik het zo snel heb geregeld. -

Afgelopen zondag was het zover. Mijn moeder en ik reden naar een door mij uitgekozen plek met een pad langs het water ergens buiten Made. We stonden samen in de mist bij een hek. En hoe graag ik het ook wilde, die eerste stap zetten was moeilijk. Tot mijn moeder zei: "Ga lopen dan" stond ik stil en met licht trillende benen te kijken naar het hek. Gelukkig was mijn moeder er, liep ik door het hek en verdween in de mist.

Zonder gedachten en vol verwondering liep ik vervolgens in 4 dagen de 102 kilometer tussen Breda en Leiden. De wereld is zo mooi als je de ruimte en tijd neemt om ernaar te kijken. Ik had het geluk om iedere dag te starten in de mist. Het geeft hetzelfde effect als sneeuw. Het maakt de wereld simpeler. Ik hoorde en zag minder.

Doordat lopen langer duurt als bijvoorbeeld fietsen zie je meer. Ik heb nog nooit zoveel roofvogels, zwanen en reigers gezien. Ik kijk ook veel langer naar het landschap en de lucht. Deze veranderen ook continu, maar dat zie je vaak niet door de snelheid waarmee je er langs komt. En mijn favoriet: het moment dat je een wijk, stad of dorp uitloopt en voor het eerst (weer) de ruimte van weilanden ziet en 5 kilometer verder kan kijken.

Jammer genoeg is het nadeel van lopen dat ik altijd blaren krijg. En die doen pijn. Veel pijn. En ook was het lastig dat ik op zondag en maandag door een gebied heb gelopen waar weinig tot niets open is om even uit te rusten en op te warmen met een warme maaltijd en een kopje thee. Ik had het genoegen om tijdens mijn wandeltocht bij allemaal lieve mensen te overnachten die mij goed verzorgden. Wanneer ik dan gedoucht, warm en met een volle buik in bed lag kon ik mij de momenten niet meer herinneren dat ik wilde stoppen. Toen ik bijvoorbeeld een heel stuk op mijn tenen heb gelopen, omdat de blaar op mijn hiel pijnscheuten door heel mijn been schoot. Of dat ik na 5 restaurant nog steeds geen kopje thee had kunnen drinken. Of die hele lange rechte weg langs de autoweg. - Gelukkig kan ik mij nu die momenten nog wel weer herinneren... -

Het lopen is zo verslavend voor mij dat ik mijn nieuwe tocht al heb bedacht! Ik wil naar/door/langs de mooiste plekken van Nederland lopen om te ontdekken hoe mijn eigen land eruit ziet, wat zijn geschiedenis is en om te bewijzen aan mezelf dat er wel ruimte is in Nederland. Maar aangezien ik dit nog niet weet heb ik de hulp van iedereen nodig om mij de mooiste plekjes van Nederland aan te wijzen. Dus: Waar raad jij mij aan? Mail mij op info@evelienopweg.nl.

Wil je op de hoogte blijven van wat ik schrijf? Laat je emaildres achter voor mijn zeer onregelmatige blogupdates!

5 stappen om gelukkig te worden met je werk

Loslaten betekent afscheid nemen van spullen/ideeën/activiteiten die je altijd vasthield. Maar het levert ook veel ruimte op voor nieuwe ervaringen. 

Het zal niemand in mijn directe omgeving ontgaan zijn dat ik het laatste jaar ben veranderd. Niet alleen van woonplaats, vriend of baan, maar ook als persoon. De afgelopen 2 jaar heb ik letterlijk en figuurlijk veel ballast weten af te schudden. Door deze ballast kwijt te raken voel ik mij nu gelukkiger. En ik heb eens na zitten denken en heb ontdekt hoe het werkt. Ze zijn in 5 stappen op te delen:

Stap 1: Een keuze maken

Anderhalf jaar geleden werd mij duidelijk dat een leven als zelfstandig ondernemer niet volslagen onmogelijk was. Het heeft nog zeker 6 maanden geduurd tot ik uiteindelijk de afspraak bij de Kamer van Koophandel had gemaakt om mezelf in te schrijven. Ongeveer een jaar geleden heb ik mezelf ingeschreven bij de Kamer van Koophandel als coach voor persoonlijke ontwikkeling. Man, wat voelde ik me fantastisch toen ik weer terug naar Den Haag centraal liep - het verbaast mij niets als ik blij langs het Malieveld zou hebben gehuppeld - . Ik had ondanks alle twijfels en onzekerheden in mijn hoofd een keuze gemaakt die ik voelde opborrelen van binnen. 

Stap 2: Loslaten

Een keuze maken is 1 ding, maar dan vervolgens handelen is een tweede. Bij mij duurt dit proces altijd even. Soms een paar weken en soms een jaar. Zo ben ik een jaar na mijn inschrijving bij de KVK gestopt met werken voor grote organisaties. Voor mij betekenen deze organisaties het niet gewaardeerd worden, het gevoel hebben te moeten werken en financiële schijnveiligheid. Ik had behoefte aan meer invloed op mijn werk, plezier en ontwikkelingsmogelijkheden. 

Het moeilijkste aan deze keuze was het loslaten van de financiële schijnveiligheid. Want stel dat ik mijn huur niet kan betalen? Stel dat ik niet meer kan eten? Stel dat ik geen spaargeld voor noodgevallen meer heb? Stel dat ik geen nieuwe kleding meer kan kopen? Stel dat ik nooit meer met de trein naar mijn ouders kan gaan? 

Inmiddels heb ik geleerd dat gedachten maar gedachten zijn en dat die er eigenlijk alleen maar zijn om je af te leiden van wat er echt belangrijk is. Misschien is dit een les die iedereen op zijn eigen tempo ontdekt, maar zie het als een voorsprong die ik je geef. 

Stap 3: Een warm nest vinden

Tijdens het opgroeien van baby naar kind naar puber naar volwassenen hebben de meeste van ons een warm nest. Een gezin waar je jezelf kan zijn en waar je thuis mag komen. Op deze plek mag je vallen en opstaan. Dus waarom zou je die niet hebben tijdens je persoonlijke of professionele ontwikkeling? Een plek waar jij jouw vaardigheden kan ontdekken, ontwikkelen en testen. Een fijne groep mensen waar jij aansluiting vindt met je waarden en idealen. Hier kun je niet alleen vallen en opstaan, maar ook nieuwe mensen ontmoeten. Deze mensen helpen jou om verder te komen door ondersteuning op praktische onderwerpen (zoals een logo, foto's of teksten maken), maar ook zeker op emotioneel gebied. Er is niets zo fijn om op een dag dat jij het even niet meer weet in een zelfgebouwd blanketfort te lachen en pizza te eten met lieve mensen. Trust me! 

Stap 4: Loslaten

Het warme nest verlaten. Op eigen benen staan. De wijde wereld ingaan. Zelfstandig zijn. Loslaten. Je kan het op allerlei manieren zeggen, maar waar het op neer komt is dat een warm nest je maar tot zover kan helpen. Je leer hier veel, maar er komt een moment dat je het weer alleen gaat doen. Dat je genoeg hebt mogen leren van iedereen om je heen en dat je terug kan gaan geven door jouw vaardigheid of kwaliteit in te zetten. Deze vorm van loslaten is moeilijker (althans dat is hij voor mij), omdat je nu iets laat gaan waar je je prettig voelt en op je gemak bent. Je gaat expres uit je comfortzone. Maar het is voor een goed doel! Je gaat hier van groeien en weer nieuwe ervaringen opdoen.
Daarnaast mag je altijd - gelukkig - even terug naar het nest om op adem te komen en vertroeteld te worden.

Genieten tijdens een wandeling met vrienden

Stap 5: Genieten

De leukste stap. De fijnste stap. De moeilijkste stap. Maar als je het kan, is het echt heerlijk. Genieten is een vak apart. Je mag namelijk niet meer continu 'Ja maar'en en 'Wat als'en. Wat blijft er dan nog over? Lachen, plezier maken, fijne momenten, knuffels, nieuwe ervaringen en verdere persoonlijke en professionele ontwikkelingen.

Was dat het dan? Ben ik nu gelukkig?
Ja. Tot het moment dat je weer start bij de eerste stap ben je gelukkig. En ben je even klaar. Gelukkig duurt dit moment nooit heel lang en mag je snel weer aan de bak met nieuwe keuzes maken, nog meer loslaten en nog meer genieten.

Het is natuurlijk geen garantie en ik kan je niet beloven dat ik hier over een jaar niet enorm op terugkom. Maar voor nu is dit hoe ik het ervaar. En ben ik volop aan het genieten!

Wil je op de hoogte blijven van wat ik schrijf? Laat je emaildres achter voor mijn zeer onregelmatige blogupdates!

Kwetsbaarheid en kracht

Kracht en kwetsbaarheid

Ik wil graag iets schrijven over kwetsbaarheid en kracht. En dat in hetzelfde bericht. Want voor mij zijn deze twee onlosmakelijk met elkaar verbonden. Je kracht is je kwetsbaarheid en andersom. Dus voor mij is het logisch dat ik over deze twee samen schrijf.

Alleen weet ik dus niet zo goed wat ik hierover wil zeggen.

Dus ik ga gewoon schrijven en dan zie ik wel wat er gebeurt. Ik kan namelijk heel lang twijfelen - een duidelijke valkuil - en een goede manier om mijn vaardigheid 'keuzes maken' te versterken is om te doen zonder erover na te denken. Om keuzes, hoe klein ook, zo gewoon mogelijk te maken. Dus in plaats van nog uren naar dit scherm staren, gewoon gaan schrijven. En dan straks het lezen en dan besluiten dat het een fantastisch stuk is of dat het helemaal niets is en het niet te delen.

Bij kracht denk ik aan sterk, groot, stevig en stoer op. Bij kwetsbaarheid denk ik aan klein, zacht en lief. Mijn hoofd denkt: dat is vreemd dat deze 2 tegenpolen bij elkaar horen. Maar mijn hart zegt: logisch dat deze twee tegenpolen bij elkaar horen.

Hetgeen waar je goed in bent is ook hetgeen waar je het meest in geraakt kan worden. Wanneer jij doet wat bij jou past, laat je jezelf zien. En wanneer wij onszelf laten zien vinden we het moeilijk om met kritiek om te gaan. - Misschien had ik dit stuk beter in de ik-vorm kunnen schrijven, maar goed. Fouten maken mag. En ik probeer mezelf nu eens niet de hele tijd te verbeteren. -

Het voelt zo goed als ik kan doen wat ik het liefste doe en wat ik het beste kan. Dan klopt het. Schijnt de zon net wat warmer, fluiten de vogels net wat harder, staan de stoplichten op groen en koop ik het laatste pak van mijn lievelingsthee in de supermarkt. En wat is het dan wat ik het liefste doe.... Dat is dan weer de moeilijke vraag. Soms ben ik gewoon heel even helemaal kwijt wat het ook alweer is wat ik kan wat niemand anders kan. En dan denk ik terug aan het verhaal wat ik vorig jaar rond deze tijd schreef.

Wat ik doe is orde scheppen in chaos. En dit kan van alles zijn. Of het nu administratie is of je gedachten zijn. Dat is wat ik leuk vind om te doen. Ik kan me ook prima vermaken met een hele doos wol netjes uitzoeken, zodat de chaos dan er even niet meer is.

Dit is wat ik het beste kan, omdat wat ik het minste kan doen is flexibel en adrem zijn. Ik kan het wel, want ik leer het mezelf. Omdat ik voel dat dit iets is wat ik wel wil zijn, maar nog niet ben. Maar wat gewoon even duurt voor het volledig ontwikkeld is. Maar het kost energie en soms net even te veel. En dan weet ik niet meer waarom ik doe wat ik doe. Twijfel ik aan alles in mijzelf. Heb ik het idee dat alles verkeerd is. Regent het de hele dag precies als ik naar buiten ga. Is mijn favoriete marktkraam onvindbaar. Plast de kat op bed. En word ik ziek.

Het belangrijkste is voor mij om te weten dat ik mijn krachten en kwetsbaarheden heb. En dat mensen om mij heen weten welke dit zijn, zodat zij hier gebruik van kunnen maken. Of mij kunnen helpen wanneer ik ergens tegen aan loop. Het ontdekken van je kracht en kwetsbaarheid is een proces wat voor zover ik kan zien je hele leven duurt. Maar wat mij heel erg geholpen heeft - pas op voor schaamteloze zelfpromotie - zijn de vragen en opdrachten die verwerkt zijn in het avontuur van Superheld. Ik kende alle vragen al, maar kon geen antwoorden vinden. Doordat iemand mij meenam stap voor stap de antwoorden te ontdekken kwamen ze als vanzelf. Want zoals het met meer zaken is die over jezelf gaan, het antwoord weet je stiekem al.

Wat denk jij: is dit een beetje een zinnig stuk tekst over kracht en kwetsbaarheid?

Wil je op de hoogte blijven van wat ik schrijf? Laat je emaildres achter voor mijn zeer onregelmatige blogupdates!

Met soppende voeten door de Schotse Hooglanden

Mijn voeten hebben een comfortabel leven gehad. Zonder tegensputteren hebben zij mij overal gebracht waar ik heen wil. Zonder er over na te denken trok ik iedere ochtend mijn sokken en schoenen aan en liep de hele dag door. Maar mijn voeten zijn veranderd. Ze zijn ouder geworden en ze hebben een avontuur beleeft. Ik zie rimpels, eeltplekken en een blaar die daar 2 weken eerder nog niet waren.

Ik kijk nog een keer om, zie mijn vriend en voel de tranen opkomen terwijl ik de trap op loop richting de vertrekhallen van Schiphol. Nog geen 3 uur later zit ik in de trein van Edinburgh naar de Highlands. Ik laat de wereld achter mij en ben op mezelf. Niemand die met me meekijkt en alleen ik die keuzes maakt. De lach op mijn gezicht vecht met de tranen in mijn ogen. Ik ben dit echt aan het doen! Ik ben echt alleen in Schotland en ga wandelen in de bergen. 

We hebben afgesproken aan het einde van de middag. Met 3 vreemden zit ik aan tafel een broodje te eten. Ik stuur een laatste bericht naar mijn vriend en zet mijn telefoon uit. Voor de laatste keer vul ik mijn fles met kraanwater. We lopen Ullapool uit en na de eerste klim staat mijn tent op een berg in Schotland. Ik hoor niets om mij heen, behalve een veldleeuwerik. Ik zie wolken als golven over de bergen rollen. De lucht kleurt prachtig rood en ik geniet van de stilte. 

De volgende dag lopen we door een landschap wat continu verandert en tegelijkertijd vertrouwd blijft. Ik loop alleen, steek beekjes over, rust uit op stenen en mijn gedachten blijven gaan. Over alles wat ik niet kan en hoe ik niet goed genoeg ben. Ze zijn niet te stoppen en wanneer ik bij een oversteek een te grote stap moet maken, breekt er iets in mij. Mijn tranen zetten door en ik kan alleen maar huilen. Ik draai me om, zie het pad wat ik heb afgelegd en weet dat teruggaan geen optie is. Ik wil weten waar en wat de reis me gaat brengen. Ik kan nu niet opgeven! Vanuit mijn tenen verzamel ik de kracht om de stap te zetten en ben ik verbaasd over de uitgestoken hand die mij het laatste stuk helpt. Na een diepe ademhaling loop ik verder en kijk niet meer achterom. 

De dagen die volgen zijn gevuld met soppende voeten, wilde herten, poedelen in een bergmeertje in een waterig zonnetje, eindeloze regenbuien, oversteken van rivieren (met schoenen en op blote voeten), mistige landschappen, onmogelijk ogende afstanden, een "Are you brave enough?"-pad, een overnachting met zijn vieren in een B&B, korte nachten, harde windstoten, eindeloze regenbuien, goed getimede grappen, gesprekken met fijne mensen, tortellini met tomatenpuree (en rozemarijn!) wegzakken in modder, tussen de schapen doorlopen, meditatie, schreeuwen, liften, overweldigend mooie uitzichten, oorverdovende stiltes en voor ik het vergeet: regen. 

De laatste dag loop ik wederom met soppende voeten in mijn "waterproof" schoenen (ze zijn ook ademend. Note to myself: die combinatie werkt niet) en regent het. We lopen in de wolken en er zijn flinke windstoten. De grond is moerassig. Bij elke stap zak ik een paar centimeter weg en soms tot mijn enkel. We stoppen kort en vaak om warm te blijven in onze vochtige kleren. Opeens voel ik warmte van buitenaf. Een voorzichtige zon probeert ons te warmen door de regenwolken. Ik draai mij naar de zon en geniet. Ik voel me intens gelukkig in mijn natte kleren en schoenen met een rugzak van 18 kilo op mijn rug na een week wandelen in de Schotse Hooglanden. 

Na een week vol warmte en liefde neem ik afscheid van de 4 vreemden die vrienden zijn geworden. Ik vervolg mijn weg alleen. Net buiten de stad wacht ik met mijn duim omhoog op een lift en weet ik  nog niet dat ik elke dag een een avontuur mag beleven, fantastische mensen ga ontmoeten en  nog meer prachtige landschappen zal zien. 

Ik heb het gevoel dat ik nog iets ga schrijven over Schotland. Wil je dat ook lezen? Meld je dan aan voor mijn zeer onregelmatige blogupdates!

Surfend over een zee van pakken

Vorige week maandag scrolde ik mijn twitterfeed door en zag een bericht van de Gemeente Leiden over een netwerkborrel die woensdagavond. Na het bericht door te hebben gespeeld aan mensen om mij heen vroeg ik me af waarom ik niet zou gaan. Ik heb een KVK-nummer en heb misschien niet mijn hele eigen onderneming, maar ben toch zeker onderdeel van verschillende ondernemingen.

Op woensdagavond stap ik een enorme zaal binnen en een zachte grinnik is er uit voor ik het door heb. Een zee van mannen in pakken en vrouwen in nette jurkjes hebben zich verzameld. Met een te grote grijns en een stemmetje in mijn hoofd ("Wat doe je hier, Evelien!?") loop ik de ruimte in. Af en toe ontsnappen er mij meer zachte grinniken. Gelukkig nemen die af wanneer ik een plek heb gevonden in de zaal, het licht uit gaat en er een presentatie start over Leiden. 

Na de presentatie vertrekt de massa naar een andere ruimte waar, zoals het hoort op een netwerkborrel, genetwerkt kan worden. Hopeloos verloren loop ik een ronde door de zaal en bekijk ik de mensen. Mensen schudden elkaar de hand, kloppen elkaar op de schouders en praten enthousiast met elkaar. Hoe ga ik hier in hemelsnaam contact maken met iemand? Een beetje bedroefd loop ik richting de uitgang van de zaal. Ik zie dat ik pas een uur binnen ben en spreek mezelf streng toe, tover een glimlach op mijn gezicht en loop terug de zaal in. 

Ik sta aan een tafel. Tegelijkertijd luister ik naar de gesprekken die gevoerd worden en maakt mijn hoofd overuren over wat ik ook alweer allemaal had gelezen over het contact maken met een volslagen onbekende. "Wat brengt jou hier?" wordt er mij uit het niets gevraagd. Zo dus Eef! Zo begin je een gesprek met een onbekende. Kon je daar niet opkomen? Die vraag heb je al een aantal keer gesteld op andere plekken zelf gesteld.... Lekker bezig Eef. Zucht...

Na het eerste gesprek word ik meegenomen in een wervelwind van het ene naar het andere gesprek. Elke keer stel ik mij voor en vertel wat ik doe. In het ene gesprek vertel ik waarom jongeren aan de slag gaan met problemen van jongeren zo goed werkt (Studio Moio) en het andere moment benadruk ik het belang van werken vanuit je hart (Gangmakerij). Alles wat ik die avond zeg, zeg ik omdat ieder mens, jong of oud, het verdient om te ontdekken wat zijn talenten zijn en deze in te zetten om een leven te leiden wat hij of zij wil. (Superheld)

Het mooie van zeggen waar je voor staat is dat er dus vanzelf gesprekken tot stand komen met mensen die dit ook vinden. Zo raakte ik in gesprek met een man waarvan iedereen hem begroette die langsliep (schijnbaar dus erg bekend in ondernemend Leiden, maar voor mij een onbekende). Na een lang gesprek over werken vanuit je hart, je passie volgen en het zien van talenten en mogelijkheden bij anderen ontdekte ik dat hij al vele jaren succesvol ondernemer is en aan vele mooie samenwerkingsverbanden meewerkt in Leiden. En zeker een waardevol contact is voor mijn werk, al weet hij dat zelf nog niet denk ik. 

Aan het einde van de avond had ik meerdere mannen in pakken gesproken waarvan ik van te voren niet had verwacht dat hun visie op de wereld zo dicht bij de mijne lag. En dat is dan toch wel weer mooi dat zo'n netwerkborrel dat doet. Hopelijk schiet ik de volgende keer bij het zien van een zee van pakken niet alleen in de lach, maar zie ik ook de kansen en de mensen achter de pakken. 

Wijze les van de avond die ik je meegeef: Ontdek waarom jij doet wat je doet en deel dit. Dan komen de juiste mensen vanzelf naar jou toe. 

Klik hier en ik mail je wanneer ik een nieuwe blog heb geschreven! Dat doe ik namelijk niet regelmatig, maar wel af en toe. 

Gun jezelf meer ruimte om te groeien en koop/maak/ruil/knutsel die grotere pot voor jezelf

Leiden is leuk. Heel leuk. Maar ik mis toch wat. Ik mis bijvoorbeeld het heerlijke Brabantse accent -gelukkig maakt Roy Donders veel goed -. Ik mis het maar een half uur hoeven te rijden naar de Efteling of het "buitenland". Ik mis -stiekem- de grote kerk die je vanuit heel Breda kan zien. En bovenal mis ik een Ikea. 

Het is misschien wat overdreven om te zeggen dat ik een Ikea mis, want het is heel prettig voor mijn portemonnee om er niet 1 in de buurt te hebben. Maar er zijn nu eenmaal van die dingen die zij alleen maar hebben. Schijnbaar. Ontdekte ik toen ik op zoek ging naar een simpele en goedkope lamp. Zo'n ronde lamp van papier. Nergens te krijgen!

Dus op mijn laatste bezoek naar Breda liep ik op zondagochtend met mijn moeder in de Ikea. Met niet alleen een boodschappenlijst voor mezelf, maar ook voor vriendinnen uit Leiden (ik ben dus niet de enige met dit "probleem", jeej!). Mijn moeder en ik lopen met de armen in elkaar gehaakt om elkaar weg te houden bij alles wat we niet nodig hebben, maar opeens toch echt nodig hebben.  

Het mooie van bijna niet meer winkelen is dat je ziet hoe misleidend, of gewoon superslim, de winkels zijn ingedeeld. Voordat wij bij de producten komen waar wij voor komen, lopen we langs prachtig ingerichte woonkamers, slaapkamers en keukens waarvan we bij alles roepen: "Dat is echt leuk!" "Dat wil ik ook in huis." "Is het maar 10 euro?!" 

Naast een lamp wilde ik ook graag een nieuwe pot kopen voor de plant die ik 3 jaar geleden had gekregen. Aangekomen bij de potten zegt mijn moeder: "Je weet dat planten groter worden als je ze een grotere pot geeft?" Mijn plant verdient meer ruimte voor zijn wortels, dus nam ik een flinke pot mee. 

Het zinnetje van mijn moeder is blijven hangen in mijn hoofd. Volgens mij geld hetzelfde voor mensen. Wat ik vaak zie is dat mensen zichzelf beperken. Wanneer mensen zichzelf de ruimte geven om te groeien is er vooruitgang. Ik weet niet precies hoe dit komt en het is moeilijk om jezelf  ruimte te gunnen, maar het werkt wel. 

Vlak voor ik naar Leiden verhuisde en in de bijstand zat voelde ik me beperkt tot en met. Een algemeen gevoel van waardeloosheid overheerste mijn gedachten en gevoel. Toen ik in Leiden ging wonen had ik geen beperkingen van uitkeringen of dienstverbanden die mij tegen hielden om mezelf te zijn. Hierdoor ben ik dingen gaan doen die ik echt leuk vind, heb ik mensen ontmoet die ik echt leuk vind en heb ik inmiddels werk gevonden wat ik echt leuk vind. 

Het is zo fijn dat inspirerende levenslessen op de meest onverwachte momenten en plaatsen te vinden zijn. Dat maakt het leven toch wel heel leuk eigenlijk ;) 

Klik hier en ik mail je wanneer ik een nieuwe blog heb geschreven! Dat doe ik namelijk niet regelmatig, maar wel af en toe. 

Een gebrek aan piekergedachten

Vol verbazing merk ik het gebrek aan piekergedachten op. Waar zijn al mijn gedachten over de was die nog gedaan moet worden, de mensen die gemaild moeten worden, de verslagen die geschreven moeten worden, afspraken die nog ingepland moeten worden en die ene boodschap die ik echt niet moet vergeten?

"Evelien, wat denk je van een 2 voor 1 actie voor het event?" In mijn hoofd hoor ik een akelig bekend fluitje, zie een plant voorbij rollen, kijk de ander schaapachtig aan en vraag: "Waar heb je het over?"

Mijn hoofd is leeg.

Bizar.

De piekergedachten zijn overgenomen door rust en geluk. Sinds een paar weken lijk ik te zweven boven de grond van al het moois wat 2014 mij heeft gebracht en het zelfvertrouwen dat ik erbij cadeau kreeg. Door alle prachtige en enthousiaste mensen - jullie weten wie jullie zijn - die ik heb mogen ontmoeten, confronterende en mooie inzichten die ik heb opgedaan en het waardevolle en dankbare werk wat ik kan doen. Met een bijna permanente lach beleef ik de wereld en kan zelfs de afsnijdende auto, de enorme kerstdrukte in de supermarkt en het lege schap van mijn favoriete thee mij niet uit mijn goede humeur krijgt.

Het is nu zo'n 1,5 jaar geleden dat ik huilend bij mijn moeder in de tuin zat (samenvatting van die middag:"Ik kan helemaal niets en ga nooit meer een baan vinden en hoe moet ik dan leven?") en zei mij vertelde dat het allemaal wel goed zou komen. Ik hoorde dit niet omdat ik het niet kon geloven.

Toch is het zo.

Het is goed gekomen.

Met het laatste "vakantie"-weekend dat staat te beginnen, bekruipt mij langzaam een ongemakkelijke gevoel. Volgende week moet mijn lege hoofd weer aan het werk. Meedenken over een nieuwe organisatie, een werkstructuur voor studenten uit de grond stampen, een event organiseren, een cursusavond houden en ook nog een verhuizing plannen. PFFF!

Maar ik kan niet klagen, want ik kan niet wachten tot meer ervaringen die mij nog meer geluk gaan brengen.

Klik hier en ik mail je wanneer ik een nieuwe blog heb geschreven!