Ondertussen gaat alles door

Mijn handen liggen rustig op mijn schoot terwijl ik hoor wat de beslissing is. Er komt verandering aan. Waarschijnlijk sneller als dat ik eerst dacht. Ik voel buikpijn opkomen en achter mijn ogen staan mijn tranen paraat. Ik haal diep adem, slik de tranen weg en stel een vraag. Horen ze de trilling? Zien ze de tranen? Voelen ze mijn frustratie? Voor de 2e keer in een korte tijd verlies ik vastigheid. Ik dacht het goed op de rit te hebben en dan dit! Het verschil met de eerste keer is dat ik nu achter die buikpijn opluchting voel. De eerste keer werd de grond onder mijn voeten weggeslagen. Nu is het een korte aardbeving. Na de eerste schrikreactie zie ik mogelijkheden. Meer ruimte en tijd voor mijn plannen. Ik besef me heel goed waarom ik doe wat ik doe en voel een zekerheid. Mogelijkheden gecombineerd met noodzaak kunnen onmogelijk leiden tot een teleurstelling. Toch?

Zomervakantie

Met het opstijgen van het vliegtuig bleven alle gedachten over mijn bezigheden in Nederland. Wat een rust in mijn hoofd opeens! 2 weken heb ik genoten van prachtige uitzichten, mediteren op bergen, uitslapen en dan pas een plan bedenken, prachtige wandelingen, overdonderend mooie watervallen en zoeken in de schemer naar herten.

Stilstaan

Een paar weken voor vertrek was mijn hoofd leeg en mijn lijf moe. Ik kan het geen ongelijk geven, want ik was al een paar maanden met 1001 dingen tegelijk bezig. Van de stad leren kennen tot gave projecten uitvoeren met mensen die ik net kende. Allemaal hele gave dingen, maar schijnbaar kost dit ook allemaal energie en hersenruimte... Wie had dat gedacht?!

Toen ik voor de vijfde keer in dezelfde week serieus overwoog om bij de supermarkt te gaan smeken om een baan, besloot ik om het rustiger aan te doen. Ik maakte de uren die nodig waren, maar meer deed ik niet. Ik kreeg sterk de behoefte om knopen door te hakken en een plan te maken voor de rest van 2014. Hier was mijn vakantie naar Ierland perfect en ik besloot na deze vakantie een concreet plan voor de laatste maanden van 2014 te hebben.

Dit lukte dus niet...

En weer verder gaan!

Bij thuiskomst vertelde ik een vriendin van mijn mislukte poging tot een concreet plan maken. Zij begon nog net niet hard te lachen en vroeg mij: "Denk je echt dat je geen plan hebt gemaakt?" 

Tijdens de eerste yogales na de vakantie was het opeens heel duidelijk. 

Ik maakte een afspraak waar ik al te lang mee had gewacht en een week later was ik mijn eigen onderneming! 

"Zie je wel dat je een plan had!" zei diezelfde vriendin tijdens het eten van een mini-feesttaart. Ik kon niet anders dan hard lachen.