woensdag 11 november 2015

Hoe zorg ik ervoor dat mensen niet om mij heen kunnen?

Nou niet dus.

Want ik laat mezelf makkelijk in een hoekje wegzetten. Of ik maak uitstekend gebruik van mijn kwaliteit, waardoor dit een enorme valkuil wordt en ik volledig op ga in de achtergrond en onzichtbaar ben - wat natuurlijk voor een Superheld of fotograaf een enorm handige eigenschap is, maar voor een projectleider of elke andere uitvoerende functie niet zo -.

Terwijl, en dat is zo enorm vervelend voor mijn hoofd, in gesprekken met mensen over hun plannen om de wereld, hun carrière of eigen leven te veranderen, ben ik zeker en word ik hier zo blij van. Omdat ik deze mensen verder help. Dan ben ik zo zeker van mijn zaak dat ze niet om mij heen kunnen. En laat ik de ander ook geen moment van de focus afdwalen.

Terwijl ik echt wel dingen heb te delen met de wereld.

Terwijl ik goede ideeën heb.

Terwijl ik weet wat ik kan.

Terwijl ik weet dat ik iets bijdraag aan de levens van de mensen met en voor wie ik werk.

Laat ik toch mezelf wegcijferen en verdwijn ik.

Ik voel me niet fijn op het moment dat dit gebeurt, want ik wil dat andere mensen zien welke waarde ik in de wereld (of hun leven) breng. Dat ik niet onzichtbaar ben. Dat ik geen grijs muisje ben. Ik wil dat andere mensen niet om mij heen kunnen, omdat ze moeten horen wat ik te zeggen heb.

De truc is om mijzelf niet mee te laten sleuren door de onzekere gevoelens in mij. Maar dat is echt te makkelijk gezegd en voelt als een onmogelijke actie om te doen. Wat ik wel weet, is dat ik graag leer hoe ik hier wel mee om wil gaan. Dus ga ik het aan. En laat ik de emoties van frustratie, boosheid, verdriet, onzekerheid en irritatie binnenin mij razen. Terwijl ik de wereld laat zien wie ik ben en dat ze niet om mij heen kunnen.

Dit ben ik. Op de foto gezet door de enige Diepgangjournalist van Nederland:
Raffaella Ammazzini 
www.diepgangjournalist.nl




zaterdag 24 oktober 2015

Lopen is fijn. Lopen is simpel. Lopen is rust. Lopen is ruimte.

Het is grappig hoe je soms enorm door iets gegrepen kunt worden. En soms niet eens met een duidelijk aanwijsbare reden. Zo gaat het bij mij vaak althans. Dit had ik met haken, breien, hardlopen, mediteren, salsa dansen, nieuwe mensen ontmoeten en nu dus met wandelen.

Ik heb altijd al gehouden van buiten zijn. Op vrije momenten dook ik vaak de natuur in. Ik ga graag met mijn vader mee vogelen, maar ook hardlopen en soms zit ik gewoon op een bankje. De fietstocht van mijn werk naar huis is het fijnste moment van de dag. De frisse lucht die mijn longen vult. Het vult mijn hele lichaam. Het geeft mij energie. De lucht kruipt in alle kiertjes van mijn lijf en creëert daar ruimte. Het effect is het grootste in mijn hoofd, waar gedurende de dag allerlei nuttige en overbodige gedachten zich hebben opgehoopt. De frisse lucht blaast hier als een wind doorheen.

Wanneer ik praat over lopen en wandelen, voelt dit anders. Wandelen is voor mij op een rustig tempo door een mooi landschap sjokken. Lopen is voor mij het uitdagen van mezelf door met een simpele beweging iets onmogelijks te presteren. Doordat ik mezelf op deze manier uitdaag ontdek ik nieuwe kanten van mezelf en werk ik aan mijn zelfvertrouwen.

Het lopen heeft mij echt gegrepen toen ik afgelopen zomer de Schotse natuur in ging. Tijdens de Week Natuurlijk heb ik met mijn rugzak (van 18 kilo!) 7 dagen door de natuur gelopen. Niet over paden en dwars over de bergen. Het gevoel van vrijheid en ruimte is groot en een tikkeltje verslavend.

Vanaf het moment dat ik terugkwam in Nederland wilde ik meteen weer terug. Terug de natuur in, op pad en alleen met de ruimte en stilte zijn. Het leek mij onrealistisch (en niet te vergeten duur) om elke 3 maanden een week in de Schotse natuur te gaan wandelen. Wat ik toen bedacht was het lopen van Breda naar Leiden. Het is een mooie afstand voor een paar dagen en ik vind het idee mooi om van mijn geboorteplaats naar mijn huidige woonplaats te lopen. Dat ik dit wilde doen had ik al snel besloten, maar zoals het vaak gaat bij mij duurde het even voor ik het ging doen. - Al moet ik eerlijk zeggen dat ik het niet heel lang vond duren en dus stiekem best trots op mezelf ben dat ik het zo snel heb geregeld. -

Afgelopen zondag was het zover. Mijn moeder en ik reden naar een door mij uitgekozen plek met een pad langs het water ergens buiten Made. We stonden samen in de mist bij een hek. En hoe graag ik het ook wilde, die eerste stap zetten was moeilijk. Tot mijn moeder zei: "Ga lopen dan" stond ik stil en met licht trillende benen te kijken naar het hek. Gelukkig was mijn moeder er, liep ik door het hek en verdween in de mist.

Zonder gedachten en vol verwondering liep ik vervolgens in 4 dagen de 102 kilometer tussen Breda en Leiden. De wereld is zo mooi als je de ruimte en tijd neemt om ernaar te kijken. Ik had het geluk om iedere dag te starten in de mist. Het geeft hetzelfde effect als sneeuw. Het maakt de wereld simpeler. Ik hoorde en zag minder.

Doordat lopen langer duurt als bijvoorbeeld fietsen zie je meer. Ik heb nog nooit zoveel roofvogels, zwanen en reigers gezien. Ik kijk ook veel langer naar het landschap en de lucht. Deze veranderen ook continu, maar dat zie je vaak niet door de snelheid waarmee je er langs komt. En mijn favoriet: het moment dat je een wijk, stad of dorp uitloopt en voor het eerst (weer) de ruimte van weilanden ziet en 5 kilometer verder kan kijken.

Jammer genoeg is het nadeel van lopen dat ik altijd blaren krijg. En die doen pijn. Veel pijn. En ook was het lastig dat ik op zondag en maandag door een gebied heb gelopen waar weinig tot niets open is om even uit te rusten en op te warmen met een warme maaltijd en een kopje thee. Ik had het genoegen om tijdens mijn wandeltocht bij allemaal lieve mensen te overnachten die mij goed verzorgden. Wanneer ik dan gedoucht, warm en met een volle buik in bed lag kon ik mij de momenten niet meer herinneren dat ik wilde stoppen. Toen ik bijvoorbeeld een heel stuk op mijn tenen heb gelopen, omdat de blaar op mijn hiel pijnscheuten door heel mijn been schoot. Of dat ik na 5 restaurant nog steeds geen kopje thee had kunnen drinken. Of die hele lange rechte weg langs de autoweg. - Gelukkig kan ik mij nu die momenten nog wel weer herinneren... -

Het lopen is zo verslavend voor mij dat ik mijn nieuwe tocht al heb bedacht! Ik wil naar/door/langs de mooiste plekken van Nederland lopen om te ontdekken hoe mijn eigen land eruit ziet, wat zijn geschiedenis is en om te bewijzen aan mezelf dat er wel ruimte is in Nederland. Maar aangezien ik dit nog niet weet heb ik de hulp van iedereen nodig om mij de mooiste plekjes van Nederland aan te wijzen. Dus: Waar raad jij mij aan? Mail mij op info@evelienopweg.nl.

Wil je op de hoogte blijven van wat ik schrijf? Laat je emaildres achter voor mijn zeer onregelmatige blogupdates!

vrijdag 9 oktober 2015

5 stappen om gelukkig te worden met je werk

Loslaten betekent afscheid nemen van spullen/ideeën/activiteiten die je altijd vasthield. Maar het levert ook veel ruimte op voor nieuwe ervaringen. 
Het zal niemand in mijn directe omgeving ontgaan zijn dat ik het laatste jaar ben veranderd. Niet alleen van woonplaats, vriend of baan, maar ook als persoon. De afgelopen 2 jaar heb ik letterlijk en figuurlijk veel ballast weten af te schudden. Door deze ballast kwijt te raken voel ik mij nu gelukkiger. En ik heb eens na zitten denken en heb ontdekt hoe het werkt. Ze zijn in 5 stappen op te delen:

Stap 1: Een keuze maken
Anderhalf jaar geleden werd mij duidelijk dat een leven als zelfstandig ondernemer niet volslagen onmogelijk was. Het heeft nog zeker 6 maanden geduurd tot ik uiteindelijk de afspraak bij de Kamer van Koophandel had gemaakt om mezelf in te schrijven. Ongeveer een jaar geleden heb ik mezelf ingeschreven bij de Kamer van Koophandel als coach voor persoonlijke ontwikkeling. Man, wat voelde ik me fantastisch toen ik weer terug naar Den Haag centraal liep - het verbaast mij niets als ik blij langs het Malieveld zou hebben gehuppeld - . Ik had ondanks alle twijfels en onzekerheden in mijn hoofd een keuze gemaakt die ik voelde opborrelen van binnen. 

Stap 2: Loslaten
Een keuze maken is 1 ding, maar dan vervolgens handelen is een tweede. Bij mij duurt dit proces altijd even. Soms een paar weken en soms een jaar. Zo ben ik een jaar na mijn inschrijving bij de KVK gestopt met werken voor grote organisaties. Voor mij betekenen deze organisaties het niet gewaardeerd worden, het gevoel hebben te moeten werken en financiële schijnveiligheid. Ik had behoefte aan meer invloed op mijn werk, plezier en ontwikkelingsmogelijkheden. 
Het moeilijkste aan deze keuze was het loslaten van de financiële schijnveiligheid. Want stel dat ik mijn huur niet kan betalen? Stel dat ik niet meer kan eten? Stel dat ik geen spaargeld voor noodgevallen meer heb? Stel dat ik geen nieuwe kleding meer kan kopen? Stel dat ik nooit meer met de trein naar mijn ouders kan gaan? 
Inmiddels heb ik geleerd dat gedachten maar gedachten zijn en dat die er eigenlijk alleen maar zijn om je af te leiden van wat er echt belangrijk is. Misschien is dit een les die iedereen op zijn eigen tempo ontdekt, maar zie het als een voorsprong die ik je geef. 

Stap 3: Een warm nest vinden
Tijdens het opgroeien van baby naar kind naar puber naar volwassenen hebben de meeste van ons een warm nest. Een gezin waar je jezelf kan zijn en waar je thuis mag komen. Op deze plek mag je vallen en opstaan. Dus waarom zou je die niet hebben tijdens je persoonlijke of professionele ontwikkeling? Een plek waar jij jouw vaardigheden kan ontdekken, ontwikkelen en testen. Een fijne groep mensen waar jij aansluiting vindt met je waarden en idealen. Hier kun je niet alleen vallen en opstaan, maar ook nieuwe mensen ontmoeten. Deze mensen helpen jou om verder te komen door ondersteuning op praktische onderwerpen (zoals een logo, foto's of teksten maken), maar ook zeker op emotioneel gebied. Er is niets zo fijn om op een dag dat jij het even niet meer weet in een zelfgebouwd blanketfort te lachen en pizza te eten met lieve mensen. Trust me! 

Stap 4: Loslaten
Het warme nest verlaten. Op eigen benen staan. De wijde wereld ingaan. Zelfstandig zijn. Loslaten. Je kan het op allerlei manieren zeggen, maar waar het op neer komt is dat een warm nest je maar tot zover kan helpen. Je leer hier veel, maar er komt een moment dat je het weer alleen gaat doen. Dat je genoeg hebt mogen leren van iedereen om je heen en dat je terug kan gaan geven door jouw vaardigheid of kwaliteit in te zetten. Deze vorm van loslaten is moeilijker (althans dat is hij voor mij), omdat je nu iets laat gaan waar je je prettig voelt en op je gemak bent. Je gaat expres uit je comfortzone. Maar het is voor een goed doel! Je gaat hier van groeien en weer nieuwe ervaringen opdoen.
Daarnaast mag je altijd - gelukkig - even terug naar het nest om op adem te komen en vertroeteld te worden.
Genieten tijdens een wandeling met vrienden

Stap 5: Genieten
De leukste stap. De fijnste stap. De moeilijkste stap. Maar als je het kan, is het echt heerlijk. Genieten is een vak apart. Je mag namelijk niet meer continu 'Ja maar'en en 'Wat als'en. Wat blijft er dan nog over? Lachen, plezier maken, fijne momenten, knuffels, nieuwe ervaringen en verdere persoonlijke en professionele ontwikkelingen.

Was dat het dan? Ben ik nu gelukkig?
Ja. Tot het moment dat je weer start bij de eerste stap ben je gelukkig. En ben je even klaar. Gelukkig duurt dit moment nooit heel lang en mag je snel weer aan de bak met nieuwe keuzes maken, nog meer loslaten en nog meer genieten.

Het is natuurlijk geen garantie en ik kan je niet beloven dat ik hier over een jaar niet enorm op terugkom. Maar voor nu is dit hoe ik het ervaar. En ben ik volop aan het genieten!

Wil je op de hoogte blijven van wat ik schrijf? Laat je emaildres achter voor mijn zeer onregelmatige blogupdates!