Vorig jaar in oktober heb ik na aansporing van mijn vriend mijn eerste hardloopschoenen gekocht, had ik er mijn eerste kilometers - eerder meters, het ging namelijk jammer genoeg iets minder goed als dat ik had gehoopt- opzitten en had ik ook mijn zusje inmiddels zo gek gekregen om deze nieuwe uitdaging aan te gaan. Na een hardloopsessie met mijn zusje opperde zij het idee om volgend jaar mee te doen aan de 5 km tijdens de Singelloop 2013. Positief als wij waren zeiden we beiden toe en gingen we ervoor. Langzaam maar gestaag opbouwend van 1 minuut rennen - 1 minuut wandelen naar 3 minuten rennen - 1 minuut wandelen en verder.
Zo rond de kerst kon mijn zusje door lichamelijke klachten niet meer meerennen en kon ik, door de onvrijwillig, maar niet geheel vervelende, verkregen vrijheid, juist meer gaan trainen voor de Singelloop. Toen de aankondiging kwam voor de voorinschrijving van de Singelloop heb ik nog eens met mijn zusje gesproken maar daar kwam hetzelfde antwoord uit: de Singelloop 2013 gaat hem voor mij niet worden.
Alleen lopen vond ik niet zo gezellig en 1 van de opties die ik zag was om te peilen wat mijn beste vriendin wilde gaan doen. Leuk detail is dat deze vriendin 3x eerder aan de Singelloop meegedaan heeft en ook de Dam tot Damloop - halve marathon - in de hardloopbenen had zitten. Toen ik haar het voorstel deed om samen de Singelloop te lopen stelde zij voor om de 10 km te lopen. SLIK! Mijn eerste gedachte was: No way dat ik een uur achter elkaar ga kunnen rennnen! En mijn tweede gedachten was: Maar ik kan het in ieder geval proberen.
Na een paar keer balen dat ik "maar" 5 km achter elkaar kon rennen en 2 rondjes met mijn vriendin van 8 km was het vorige week zondag dan zover en stond ik bij de start van de 10 km! De eerste kilometers ging redelijk, maar toen het einde in zicht kwam werd het zwaar. Dit was alleen al omdat er in de route een stuk van een kilometer is waarbij je om water heen moest rennen in plaats van simpelweg de brug over te steken en werkte het voor mij niet motiverend om die brug voorbij te rennen. Bij de laatste 1,5 km moest ik echt - weer - lopen door de steken in mijn buik. Op dat moment kwam er een man voorbij gerend en die riep:
Als jullie al zover zijn gekomen dan kun je dat laatste stukje ook nog wel!Met al mijn kracht heb ik me door die laatste meters moeten heen trekken en had ik een letterlijk duwtje in de rug nodig om de finish over te komen, maar die 10 km heb ik uitgelopen in een tijd waar ik me goed bij voel. En dat er dan mensen vragen of het leuk was om de 10 km te lopen!? Onbegrijpelijk, maar ik ben wel super trots dat ik het heb gedaan en dat ik in die laatste meters heb doorgezet om te finishen, ookal was het strompelend.
Voor mij persoonlijk een mooi voorbeeld van hoe het werkt met uitdagingen en andere nieuwe ervaringen. Een start maken is moeilijk en er is, soms, bergen doorzettingsvermogen voor nodig, maar het resultaat is zo fijn dat het dit waard is.
