Mijn voeten hebben een comfortabel leven gehad. Zonder tegensputteren hebben zij mij overal gebracht waar ik heen wil. Zonder er over na te denken trok ik iedere ochtend mijn sokken en schoenen aan en liep de hele dag door. Maar mijn voeten zijn veranderd. Ze zijn ouder geworden en ze hebben een avontuur beleeft. Ik zie rimpels, eeltplekken en een blaar die daar 2 weken eerder nog niet waren.
Ik kijk nog een keer om, zie mijn vriend en voel de tranen opkomen terwijl ik de trap op loop richting de vertrekhallen van Schiphol. Nog geen 3 uur later zit ik in de trein van Edinburgh naar de Highlands. Ik laat de wereld achter mij en ben op mezelf. Niemand die met me meekijkt en alleen ik die keuzes maakt. De lach op mijn gezicht vecht met de tranen in mijn ogen. Ik ben dit echt aan het doen! Ik ben echt alleen in Schotland en ga wandelen in de bergen.
We hebben afgesproken aan het einde van de middag. Met 3 vreemden zit ik aan tafel een broodje te eten. Ik stuur een laatste bericht naar mijn vriend en zet mijn telefoon uit. Voor de laatste keer vul ik mijn fles met kraanwater. We lopen Ullapool uit en na de eerste klim staat mijn tent op een berg in Schotland. Ik hoor niets om mij heen, behalve een veldleeuwerik. Ik zie wolken als golven over de bergen rollen. De lucht kleurt prachtig rood en ik geniet van de stilte.
De volgende dag lopen we door een landschap wat continu verandert en tegelijkertijd vertrouwd blijft. Ik loop alleen, steek beekjes over, rust uit op stenen en mijn gedachten blijven gaan. Over alles wat ik niet kan en hoe ik niet goed genoeg ben. Ze zijn niet te stoppen en wanneer ik bij een oversteek een te grote stap moet maken, breekt er iets in mij. Mijn tranen zetten door en ik kan alleen maar huilen. Ik draai me om, zie het pad wat ik heb afgelegd en weet dat teruggaan geen optie is. Ik wil weten waar en wat de reis me gaat brengen. Ik kan nu niet opgeven! Vanuit mijn tenen verzamel ik de kracht om de stap te zetten en ben ik verbaasd over de uitgestoken hand die mij het laatste stuk helpt. Na een diepe ademhaling loop ik verder en kijk niet meer achterom.
De dagen die volgen zijn gevuld met soppende voeten, wilde herten, poedelen in een bergmeertje in een waterig zonnetje, eindeloze regenbuien, oversteken van rivieren (met schoenen en op blote voeten), mistige landschappen, onmogelijk ogende afstanden, een "Are you brave enough?"-pad, een overnachting met zijn vieren in een B&B, korte nachten, harde windstoten, eindeloze regenbuien, goed getimede grappen, gesprekken met fijne mensen, tortellini met tomatenpuree (en rozemarijn!) wegzakken in modder, tussen de schapen doorlopen, meditatie, schreeuwen, liften, overweldigend mooie uitzichten, oorverdovende stiltes en voor ik het vergeet: regen.
De laatste dag loop ik wederom met soppende voeten in mijn "waterproof" schoenen (ze zijn ook ademend. Note to myself: die combinatie werkt niet) en regent het. We lopen in de wolken en er zijn flinke windstoten. De grond is moerassig. Bij elke stap zak ik een paar centimeter weg en soms tot mijn enkel. We stoppen kort en vaak om warm te blijven in onze vochtige kleren. Opeens voel ik warmte van buitenaf. Een voorzichtige zon probeert ons te warmen door de regenwolken. Ik draai mij naar de zon en geniet. Ik voel me intens gelukkig in mijn natte kleren en schoenen met een rugzak van 18 kilo op mijn rug na een week wandelen in de Schotse Hooglanden.
Na een week vol warmte en liefde neem ik afscheid van de 4 vreemden die vrienden zijn geworden. Ik vervolg mijn weg alleen. Net buiten de stad wacht ik met mijn duim omhoog op een lift en weet ik nog niet dat ik elke dag een een avontuur mag beleven, fantastische mensen ga ontmoeten en nog meer prachtige landschappen zal zien.
