maandag 11 november 2013

Mijn fort van verhuisdozen

Met mijn fort van verhuisdozen, stapelbare kastjes en welgeteld een bord, beker en een mes die niet ingepakt zijn, denk ik aan zaterdag. De dag die steeds dichterbij komt nu ik afscheid heb genomen bij mijn vrijwilligerswerk(met een traan, een lach, lieve kaart en een prachtige fruitschaal!), de kastjes van de muur zijn gehaald en toch echt wel alles is ingepakt. Zaterdag vertrek ik met al mijn spullen 100 km verder naar Leiden. Het voelt als een wereld weg, maar ook weer dichtbij. (Dit gevoel dat het dichtbij is, komt vooral na het zien van de verschillende afleveringen "Liefs uit..." en "Hello Goodbye" waarin partners verhuizen naar andere continenten, opeens voelt het dan heel stom om te zeuren over 100 km.)

Spannend. Leuk. Onzeker. Uitdaging. Zomaar een paar woorden die, samen met kriebels in mijn buik, opkomen als ik eraan denk. Het aangaan van de nieuwe uitdaging om mezelf te profileren als de hulpverlener die ik wil zijn staat voorop, naast natuurlijk een lieve vriendin zijn voor mijn vriend, contacten op doen, de stad ontdekken en leuke dingen doen. Inmiddels heb ik wel 2 0-urencontracten weten te bemachtigen! Een mooie voet tussen de deur om aan de slag te gaan in Leiden. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik het nog niet van de daken schreeuw. Heeft denk ik te maken met alle afwijzingen die ik in het laatste jaar heb gehad en nu opeens ben aangenomen op 2 plekken. Het is toch weer even wennen als een werkgever zegt: "In jou zien wij wel wat Evelien."

In de afgelopen maanden heb ik regelmatig een afwijzing ontvangen en dat gaat je toch niet in de koude kleren zitten. Elke keer stak ik 100% van mezelf in de motivatiebrief en ook in mijn CV zitten inmiddels al heel wat uren puzzelen met inhoud en lay-out. Een aantal keer ben ik uitgenodigd voor een gesprek en hierdoor wist ik dat ik op de goede weg zat, maar hetgeen wat mij nog steeds het meeste zelfvertrouwen heeft (terug)gegeven is het doen van mijn vrijwilligerswerk. Ik zal hier niet weer een hele blog aan wijden hoe fijn het is om gewaardeerd te worden voor de dingen die je goed kan, maar positief was deze ervaring voor mij zeer zeker.

Nu weer terug naar mijn fort van verhuisdozen en stapelbare kastjes en nog even genieten van het zijn in Breda, beginnend met een bespreking over de carnavalsoptocht van 2014! :)

maandag 14 oktober 2013

Ik ben een doorzetter!

Al een paar keer heb ik deze week gedacht aan het schrijven van deze blog. Maar hoe ik het nu precies moest verwoorden weet ik niet, eerlijk gezegd weet ik dit nog steeds niet nu ik het aan het schrijven ben. Maar als ik iets heb geleerd in de afgelopen tijd is dat het belangrijk is om een start te maken aan zaken en door te zetten. Voor zaken die betrekking hebben op werk, maar ook op privézaken. Zo ook dus voor het schrijven van deze blog ;)

Vorig jaar in oktober heb ik na aansporing van mijn vriend mijn eerste hardloopschoenen gekocht, had ik er mijn eerste kilometers - eerder meters, het ging namelijk jammer genoeg iets minder goed als dat ik had gehoopt- opzitten en had ik ook mijn zusje inmiddels zo gek gekregen om deze nieuwe uitdaging aan te gaan. Na een hardloopsessie met mijn zusje opperde zij het idee om volgend jaar mee te doen aan de 5 km tijdens de Singelloop 2013. Positief als wij waren zeiden we beiden toe en gingen we ervoor. Langzaam maar gestaag opbouwend van 1 minuut rennen - 1 minuut wandelen naar 3 minuten rennen - 1 minuut wandelen en verder. 
Zo rond de kerst kon mijn zusje door lichamelijke klachten niet meer meerennen en kon ik, door de onvrijwillig, maar niet geheel vervelende, verkregen vrijheid, juist meer gaan trainen voor de Singelloop. Toen de aankondiging kwam voor de voorinschrijving van de Singelloop heb ik nog eens met mijn zusje gesproken maar daar kwam hetzelfde antwoord uit: de Singelloop 2013 gaat hem voor mij niet worden.
Alleen lopen vond ik niet zo gezellig en 1 van de opties die ik zag was om te peilen wat mijn beste vriendin wilde gaan doen. Leuk detail is dat deze vriendin 3x eerder aan de Singelloop meegedaan heeft en ook de Dam tot Damloop - halve marathon - in de hardloopbenen had zitten. Toen ik haar het voorstel deed om samen de Singelloop te lopen stelde zij voor om de 10 km te lopen. SLIK! Mijn eerste gedachte was: No way dat ik een uur achter elkaar ga kunnen rennnen! En mijn tweede gedachten was: Maar ik kan het in ieder geval proberen. 
Na een paar keer balen dat ik "maar" 5 km achter elkaar kon rennen en 2 rondjes met mijn vriendin van 8 km was het vorige week zondag dan zover en stond ik bij de start van de 10 km! De eerste kilometers ging redelijk, maar toen het einde in zicht kwam werd het zwaar. Dit was alleen al omdat er in de route een stuk van een kilometer is waarbij je om water heen moest rennen in plaats van simpelweg de brug over te steken en werkte het voor mij niet motiverend om die brug voorbij te rennen. Bij de laatste 1,5 km moest ik echt - weer - lopen door de steken in mijn buik. Op dat moment kwam er een man voorbij gerend en die riep: 
Als jullie al zover zijn gekomen dan kun je dat laatste stukje ook nog wel!
Met al mijn kracht heb ik me door die laatste meters moeten heen trekken en had ik een letterlijk duwtje in de rug nodig om de finish over te komen, maar die 10 km heb ik uitgelopen in een tijd waar ik me goed bij voel. En dat er dan mensen vragen of het leuk was om de 10 km te lopen!? Onbegrijpelijk, maar ik ben wel super trots dat ik het heb gedaan en dat ik in die laatste meters heb doorgezet om te finishen, ookal was het strompelend.

Voor mij persoonlijk een mooi voorbeeld van hoe het werkt met uitdagingen en andere nieuwe ervaringen. Een start maken is moeilijk en er is, soms, bergen doorzettingsvermogen voor nodig, maar het resultaat is zo fijn dat het dit waard is.
 

donderdag 26 september 2013

Het Keerpunt

Het gevoel dat ik iets heb bijgedragen aan de levens van de mensen die ik gesproken heb. De bedankjes die ik bij voorbaat krijg. De blije stem wanneer je iemand na 2 maanden kan opbellen om te zeggen dat je een vrijwilliger hebt gevonden. Het compliment door mijn omgang met mijn maatje. De vraag of ik samen met een collega bijeenkomsten voor jongeren wil gaan organiseren. De collega's die blij zijn wanneer je vertelt dat je een dag extra komt de week erna. De hoofdpijn na een dag werken. De krant lezen met het geroezemoes van collega's om je heen tijdens je pauze. 
En mijn vriend die zegt dat ik een vechter ben dat, ondanks alle afwijzingen, ik mezelf zo blijf inzetten voor mijn vrijwilligerswerk. 
Toen mijn contract afliep had ik heust wel bedacht dat het niet prettig ging worden, maar dat het niet meer werken zoveel impact kon hebben op mijn leven had ik niet voorzien. Tegenwoordig denk ik liever aan de positieve zaken die het mij heeft gebracht, maar dat ik door een diep dal ben gegaan in de weken voor en na de beëindiging van mijn baan kan iedereen in mijn omgeving bevestigen. Gevoelens van woede, onmacht, kwaliteitloos, nutteloos en waardeloos zijn waren in grote hoeveelheid aanwezig en werden ook zeer zeker geventileerd. Sorry vriendje!
Na een maand of 3 ben ik de dingen gaan doen waar ik al jaren van riep dat ik deze wilde gaan doen. Naast mediteren, hardlopen en salsa dansen hoorde hier het doen van vrijwilligerswerk bij. Toen heb ik me aangemeld als maatje bij de Vriendendienst Breda en hierna ben ik ook nog aan de slag gegaan als informele consulent bij het Steunpunt Informele zorg in Breda. 

Het moment tijdens mijn kennismakingsgesprek bij Stib dat ik het geroezemoes van de medewerkers die aan het lunchen waren kon horen en dat ik een lach op mijn gezicht kreeg bij het idee daar tussen te mogen zitten was voor mij een keerpunt. De structuur die het vrijwilligerswerk aan je week geeft, het warme gevoel dat alle medewerkers uitdroegen toen ik net begon (en nog steeds elke dag doen!), de ervaring die ik op doe, de waardering van collega's en de hulpvragers die blij zijn als je belt (en al helemaal als je belt voor een kennismaking met een gevonden vrijwilliger). Elke week weer geeft het doen van mijn werk bij Stib mij de energie en kracht om mijn plekje te vinden in de werkende wereld in zorgland. Hier ben ik mijn collega's dankbaar voor en betaal ik hen graag terug met mijn volledige inzet en enthousiasme voor de hulpvragers en vrijwilligers in Breda.

Foto



dinsdag 24 september 2013

Samenvatting van Evelien

Na een kort inleiding worden ik en mijn mededeelnemers vanavond gevraagd om op te schrijven welke eigenschappen als eerste bij je opkomen wanneer je naar de andere deelnemers kijkt, deze op te schrijven en later uit te spreken naar de anderen. En wat een mooi lijstje krijg ik dan aan het einde terug!
  • Oplettend
  • Leergierig
  • Verzorgd
  • Duidelijk
  • Kat uit de boom kijken
  • Hulpvaardig
  • Onzekerheid
  • Aan de regels houden
  • Consequent
  • Structuur
  • Geordend
  • Harde werker
  • Perfectionist
  • Spontaan
  • Sociaal
  • Humoristisch
  • Serieus
  • Open
Een lijst van eigenschappen waar ik met trots van zeg: Dit is Evelien!

Een grote eye-opener voor mij was dat er gezegd werd (door verschillende mensen) dat ik spontaan ben. Een eigenschap waarvan ik nooit heb gevonden dat ik deze bezit, maar de laatste jaren steeds meer van zich laat horen. Door het vinden van een beroep wat ik goed kan, waar mijn passie ligt en waar ik mijn energie uit kan halen wordt ik meer zeker van mezelf en maakt de onzekerheid en het kat uit de boom kijken plaats voor spontaniteit en zekerheid. Een verandering die voor mij  welkom is, die ik met beide armen zal omarmen en zal koesteren. 

maandag 23 september 2013

Een nieuwe uitdaging

Vorige week liep ik de hele week met gespannen schouders en nek rond en na dit weekend zijn al deze spanningen weg nu een belangrijke knoop voor mij is doorgehakt. Ik had wel een zetje nodig om dit te beslissen, maar rond is de beslissing dan toch.

Ik heb Ja gezegd tegen samenwonen met mijn vriend in Leiden.
Dat hij al langer in de veronderstelling was dat dit het plan was en ik nog aan het beslissen was of ik dit wel wilde laat ik voor het gemak even achterwege....

Gelukkig is hiermee een voor mij onduidelijke en ingewikkelde tijd nog niet voorbij! Gelukkig blijf ik werkzoekend, maar dan binnenkort in Leiden. 
Dat het hele verhuizen makkelijker gezegd als gedaan is lijkt mij duidelijk. Om als echte Bredanaar richting de randstad te verhuizen is niet niets. Ik ga dan ook maar goed beginnen met het beleven van de 3 oktober viering volgende week. Schijnt een behoorlijke happening te zijn in Leiden, dus moeten we daar bij zijn! 
Om als een man en een vrouw te gaan samenwonen is ook een uitdaging lijkt mij zo. Het blijft toch een verschil tussen de 2 seksen. 
En dan als laatste om als Evelien, die behoefte heeft aan rust en ruimte, te gaan samenwonen is helemaal een uitdaging. Laat staan de uitdaging aan Hem om samen te wonen met een Evelien!

woensdag 11 september 2013

Lost in Austen


Na een heerlijk weekend met vriendlief en 2 dagen kou en regen vond ik vanavond maar weer eens tijd om na een fantastisch culinaire maaltijd (macaroni met ham en kaas) met mijn breinaalden, kop thee en het zoveelste kostuumdrama op de bank te kruipen. Heerlijk wegzwijmelen van alle romantiek, mooie landschappen, galante mannen, prachtige kapsels en lange jurken. Ik ga nog even verder genieten en met onderstaande link kunnen jullie ook genieten ..........

vrijdag 6 september 2013

Soms is het gewoon te duidelijk

Na de hele dag met een knagend gevoel rond te hebben gelopen naar aanleiding van een gesprek over wetten en regels, was het voor mij na vanavond weer helemaal duidelijk wat ik wil in mijn leven en waar mijn kracht ligt. Wat is dit toch een fijn gevoel!!
Tijdens een heerlijke avondwandeling van circa 5 km (wat goed uitkwam, want dat hardlopen wilde vanochtend niet echt opschieten met eerst een onderbreking door de heren van de gemeente die mijn huisje wilde bekijken en daarna benen die eigenlijk gewoon nog in bed wilde liggen, maar die over precies een maand het toch echt 10 km moeten gaan volhouden...Wordt vervolgd zullen we maar zeggen) met mijn oppaskind, laten we hem Jan noemen. Jan is 15 jaar, heeft een beperking en sinds 5 jaar ben ik 1 avond in de maand zijn "oppas", de laatste paar maanden noemt hij mij zijn personal assistent. Wat toch een soort van upgrade is lijkt mij... 



We liepen door het prachtige Markdal en het leek alsof we alleen maar aan het wandelen waren, maar ondertussen bleef ik Jan observeren en mijn houding en gedrag aanpassen op wat hij nodig had op dat moment. In het begin ging ik mee in zijn enthousiasme door grappen te maken over de watervallen(die er dus niet waren) en de koeien(die waren er zeer zeker wel!) en tegen het einde van de wandeling maakte ik de afspraak om tot het ijsje niets te zeggen, waardoor hij gedwongen werd ook even zijn rust te vinden.


In de auto terug besefte ik mij dat dit allemaal onbewust gaat. Het kost me geen moeite, Jan ervaart het niet als vervelend en ik krijg er bergen energie van. 
Dit is wat ik wil en wat ik goed kan! Wanneer mensen dit niet zien lopen zij mijn krachten mis en ga ik verder op zoek naar een plek met mensen waar ik welkom ben.

Een wijze vrouw zei gisteren tegen mij: Jij moet een blog gaan schrijven!

Dus hier zit ik dan, schrijvend aan mijn eerste blog. Schrijven is een manier van verwerken, wordt er gezegd(ik heb zelfs mezelf er op betrapt dit eens als advies te geven aan 1 van mijn cliënten). En verwerken is iets wat ik momenteel goed kan gebruiken. Wat dus weleens de reden kan zijn dat deze wijze vrouw dit tegen mij zei. 
De precieze inhoud van deze blog is ook voor mij nog onduidelijk, maar dat het over mij zal gaan is duidelijk. Ik zit nu al een kwartier te bedenken welke onderwerpen het allemaal kunnen worden, maar er komen zoveel dingen in mij en tegelijkertijd heel weinig.
Wel zal ik kort wat over mezelf vertellen:
Sinds een half jaar ben ik weer werkzoekend in zorgland. Dat ik dit als eerste over mezelf noem is geen roep om aandacht (tenzij je dit leest en een baan voor me hebt liggen), maar in deze periode heb ik mezelf weer beter leren kennen en heb ik veranderingen in mijn leven aangebracht waar ik deze semi-vrije maanden dankbaar voor ben. Van het ontwikkelen van een levensstijl die bij mij past tot het vinden van passende hobby's. 
Daarnaast ben ik een jonge vrouw, net van school en druk bezig met alles wat mij bezig houdt.


Hoe sluit je nu zo'n blog af? Weer zo'n vraag waar ik nog nooit over nagedacht heb. Hier komt die dan, mijn eerste afsluiting van mijn eerste bericht op mijn eerste blog: