Ik kom er even bijstaan!

Afgelopen maandag was er in Leiden de netwerkborrel Leidse Praatjes, voor vrouwelijke starters en ondernemers. Met lood in mijn schoenen en flinke kriebels in mijn buik stapte ik het Bistro City Hall binnen en vond mijn weg naar de groep van ongeveer 30 vrouwen van alle leeftijden. Vriendelijke werd ik ontvangen door de organisatie en ondanks de ontspannen sfeer, bleven de kriebels in mijn buik aanwezig. Met mijn kopje thee ging ik aan een tafel zitten en keek ik eens rond. Om me heen zag ik vrolijk en enthousiast pratende vrouwen en 2 mannen, hoe die daar verzeild waren geraakt vraag ik me nog steeds af, een groep jongens liep buiten langs de ramen en bleef even staan om te kijken naar die verzameling van vrouwen, ze leken te twijfelen of ze naar binnen zouden gaan, maar liepen toch door. Toen sloeg eigenlijk de onzekerheid pas echt toe, want ik was daar natuurlijk wel gekomen om een babbeltje maken met andere mensen en niet om de komende paar uur te zitten en te kijken. Ik raakte in gesprek met degene naast mij, die was er ook voor het eerst en als snel sloot er zich een derde persoon aan bij ons gesprek. Na de verhalen van de anderen gehoord te hebben komt dan die vraag waar ik de hele tijd zo zenuwachtig voor ben: Wat doe jij? Trots vertel ik dat ik die dag voor het eerst weer 2 uur betaald werk heb gedaan, maar dat het al wel weer onzeker was of die zouden blijven. Eigenlijk viel het allemaal best mee om dit te vertellen tegen wildvreemden. Waar had ik me zo druk over gemaakt? Na een kort praatje van Anjuly de Geus over hoe zij naast dat zij zeepjesverkoper is, ook recent auteur is geworden, was het tijd om te netwerken. Uit het verhaal van Anjuly haalde ik vooral dat het loont om de stoute schoenen aan te doen en iets te doen wat buiten je comfort zone ligt.

Om dit inzicht maar meteen uit te voeren excuseerde ik mij bij mijn tafelgenoten en liep ik naar een groepje, wat mij naar hun deed lopen weet ik niet. Zonder mezelf tijd te gunnen om weer uit mijn stoute schoenen te stappen wrong ik mezelf langs de tafel en kwam zo in het groepje terecht met de woorden: Ik kom er even bijstaan. Niemand die mij meteen begon uit te lachen of weg stuurde, pfew dat was toch minder eng als dat ik had gedacht. Maar nu?! Wat ga ik zeggen? Waar wil ik het over hebben? Waar ben ik naar op zoek bij deze mensen? Allerlei vragen schoten door mijn hoofd terwijl ik luisterde naar het verhaal waar ik het begin duidelijk van had gemist. De meest simpele vraag was de eerste die ik stelde: Wat doen jullie? En hierna ging het eigenlijk vanzelf. Het gesprek liep zoals het liep en we bespraken onderwerpen die gerelateerd waren aan het werk wat we deden of wilden doen, maar ook over andere zaken, zoals mijn recentelijke verhuis naar Leiden. Ook hier had ik mijn introductie gemaakt met dat ik vandaag 2 uur gewerkt heb en hoe blij ik hier mee was, maar kreeg ik de feedback dat het onzin was dat ik mezelf zo geïntroduceerd had. Dit omdat ik naast die 2 uur nog veel meer activiteiten onderneem en dus eigenlijk heel hard aan het werk was om aan mijn weg te timmeren. Soms heb ik dat nodig dat iemand dit tegen mij zegt en kan ik weer verder met mijn neus in die goede richting.

Dat ik toch eigenlijk best wel druk bezig ben, wordt mij duidelijk wanneer iemand vraagt of we deze week kunnen afspreken en ik moet zeggen dat dit niet gaat lukken, maar dat ik volgende week wel een gaatje heb. In de afgelopen weken wordt mijn tijd gevuld met nadenken over wat ik wil doen, contact leggen en onderhouden met mijn netwerk, het huishouden doen (hoort er toch ook bij...), het doen van vrijwilligerswerk en hierbij werd het deze week ook nog gevuld met bezoeken aan het ziekenhuis, een onverwachte loge en deze Leidse Praatjes netwerkborrel. Niet gek dan ook dat mijn lijf ging protesteren en mij dwong om een dag in bed te blijven met een verkoudheid, en de bijkomende hoestbuien en hoofdpijn. Eindelijk ben ik toegekomen aan het boek uitlezen wat al te lang lag te wachten op mijn nachtkastje, het terugkijken van allerlei interessante series op uitzending gemist (Van de straat, Hij is een zij, Zembla, Altijd wat en zo maar door), onder de heerlijk warme dekens met de kat kroelen en nadenken over de inspiratie van die week.

De Broekriem omarmen

Vorige week werd mij gevraagd wat ik wil omarmen en toen was het even stil bij mij. Alle dingen die ik zou willen loslaten kan ik zo opsommen, maar wat wil ik omarmen? Wat betekent het als je iets omarmt. Moet ik me dan neerleggen bij bijvoorbeeld een eigenschap of ga ik deze dan juist accepteren en inzetten?

Na een half uurtje van mijmeren over deze vraag kwam ik tot het antwoord, wat in mijn achterhoofd natuurlijk vanaf het begin al aanwezig was maar wat ik dan nooit meteen zeg, omdat....eigenlijk heb ik geen idee waarom ik dat doe. Misschien is het wel angst om iets verkeerd te zeggen. Wat dan weer vreemd is omdat het iets van jezelf is en dat eigenlijk niet fout kan zijn.... 

Maar goed, wat ik dus wil omarmen is mijn passie en enthousiasme voor het helpen van mensen die dit zelf even of niet meer kunnen. Na afgelopen jaar weet ik heel zeker dat ik goed ben in het helpen van deze mensen en dat ik hier zelf gelukkig van wordt als ik dit kan doen. Ik wil dit dan ook niet alleen omarmen maar ook gaan uitdragen en er dus mee aan de slag gaan. 

Dan nu even een zijweggetje, wat dan weer wel uiteindelijk weer samenkomt met het stukje van hierboven, dat beloof ik!

Sinds een paar maanden ben ik lid van De Broekriem. Een groep voor mensen die in-between-jobs zijn en die bij elkaar komen op LinkedIn en in real life om te netwerken en workshops of andere activiteiten te ondernemen. Een paar weken geleden ben ik bij een bijeenkomst aangeschoven in Leiden en heb ik (nieuwe) mensen ontmoet. Door deze ontmoetingen kreeg ik weer energie, want na de verhuizing was mijn energie wel op. Afgelopen week hadden we afgesproken om samen te gaan "werken". Het leuke hiervan was dat ik in een andere omgeving was, er waren mensen om me heen en door het gezamenlijk pauze houden(want dat doe je als je aan het werk bent) brachten mijn "collega's" mij weer op nieuwe ideeën. Wat dan weer langzaam dichter bij het verhaal van hierboven samenkomt. 

In mij voel ik wat weerstand bij werk doen wat niet direct bij mijn passie ligt, maar mijn collega's hebben mij laten inzien dat ook dit werk kan bijdragen aan mijn passie en mijn uiteindelijke doel. Ook in dit werk kan ik mensen helpen en ondersteunen bij zaken die zij niet kunnen. En wederom is het weer zo dat ik dit eigenlijk wel weet, maar nu is het zo dat ik er niet aan toe wil geven lijkt het wel. Stel dat ik dat zo leuk vindt om te doen dat ik daarin blijf hangen en niet mijn doel zal bereiken. 

Om maar meteen te doen wat ik mezelf wil voornemen heb ik na dit gesprek meteen wat telefoontjes gepleegd en heb ik afspraken gemaakt en heb ik mezelf voorgenomen dat ik dit met al mijn enthousiasme ga aanpakken, ook al betekent dit door de zure appel heen bijten en na zeker een jaar op mijn gemak te kunnen doen in de ochtend weer om half 6 opstaan om aan het werk te geen.

Mijn fort van verhuisdozen

Met mijn fort van verhuisdozen, stapelbare kastjes en welgeteld een bord, beker en een mes die niet ingepakt zijn, denk ik aan zaterdag. De dag die steeds dichterbij komt nu ik afscheid heb genomen bij mijn vrijwilligerswerk(met een traan, een lach, lieve kaart en een prachtige fruitschaal!), de kastjes van de muur zijn gehaald en toch echt wel alles is ingepakt. Zaterdag vertrek ik met al mijn spullen 100 km verder naar Leiden. Het voelt als een wereld weg, maar ook weer dichtbij. (Dit gevoel dat het dichtbij is, komt vooral na het zien van de verschillende afleveringen "Liefs uit..." en "Hello Goodbye" waarin partners verhuizen naar andere continenten, opeens voelt het dan heel stom om te zeuren over 100 km.)

Spannend. Leuk. Onzeker. Uitdaging. Zomaar een paar woorden die, samen met kriebels in mijn buik, opkomen als ik eraan denk. Het aangaan van de nieuwe uitdaging om mezelf te profileren als de hulpverlener die ik wil zijn staat voorop, naast natuurlijk een lieve vriendin zijn voor mijn vriend, contacten op doen, de stad ontdekken en leuke dingen doen. Inmiddels heb ik wel 2 0-urencontracten weten te bemachtigen! Een mooie voet tussen de deur om aan de slag te gaan in Leiden. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik het nog niet van de daken schreeuw. Heeft denk ik te maken met alle afwijzingen die ik in het laatste jaar heb gehad en nu opeens ben aangenomen op 2 plekken. Het is toch weer even wennen als een werkgever zegt: "In jou zien wij wel wat Evelien."

In de afgelopen maanden heb ik regelmatig een afwijzing ontvangen en dat gaat je toch niet in de koude kleren zitten. Elke keer stak ik 100% van mezelf in de motivatiebrief en ook in mijn CV zitten inmiddels al heel wat uren puzzelen met inhoud en lay-out. Een aantal keer ben ik uitgenodigd voor een gesprek en hierdoor wist ik dat ik op de goede weg zat, maar hetgeen wat mij nog steeds het meeste zelfvertrouwen heeft (terug)gegeven is het doen van mijn vrijwilligerswerk. Ik zal hier niet weer een hele blog aan wijden hoe fijn het is om gewaardeerd te worden voor de dingen die je goed kan, maar positief was deze ervaring voor mij zeer zeker.

Nu weer terug naar mijn fort van verhuisdozen en stapelbare kastjes en nog even genieten van het zijn in Breda, beginnend met een bespreking over de carnavalsoptocht van 2014! :)