Ik kom er even bijstaan!

Afgelopen maandag was er in Leiden de netwerkborrel Leidse Praatjes, voor vrouwelijke starters en ondernemers. Met lood in mijn schoenen en flinke kriebels in mijn buik stapte ik het Bistro City Hall binnen en vond mijn weg naar de groep van ongeveer 30 vrouwen van alle leeftijden. Vriendelijke werd ik ontvangen door de organisatie en ondanks de ontspannen sfeer, bleven de kriebels in mijn buik aanwezig. Met mijn kopje thee ging ik aan een tafel zitten en keek ik eens rond. Om me heen zag ik vrolijk en enthousiast pratende vrouwen en 2 mannen, hoe die daar verzeild waren geraakt vraag ik me nog steeds af, een groep jongens liep buiten langs de ramen en bleef even staan om te kijken naar die verzameling van vrouwen, ze leken te twijfelen of ze naar binnen zouden gaan, maar liepen toch door. Toen sloeg eigenlijk de onzekerheid pas echt toe, want ik was daar natuurlijk wel gekomen om een babbeltje maken met andere mensen en niet om de komende paar uur te zitten en te kijken. Ik raakte in gesprek met degene naast mij, die was er ook voor het eerst en als snel sloot er zich een derde persoon aan bij ons gesprek. Na de verhalen van de anderen gehoord te hebben komt dan die vraag waar ik de hele tijd zo zenuwachtig voor ben: Wat doe jij? Trots vertel ik dat ik die dag voor het eerst weer 2 uur betaald werk heb gedaan, maar dat het al wel weer onzeker was of die zouden blijven. Eigenlijk viel het allemaal best mee om dit te vertellen tegen wildvreemden. Waar had ik me zo druk over gemaakt? Na een kort praatje van Anjuly de Geus over hoe zij naast dat zij zeepjesverkoper is, ook recent auteur is geworden, was het tijd om te netwerken. Uit het verhaal van Anjuly haalde ik vooral dat het loont om de stoute schoenen aan te doen en iets te doen wat buiten je comfort zone ligt.

Om dit inzicht maar meteen uit te voeren excuseerde ik mij bij mijn tafelgenoten en liep ik naar een groepje, wat mij naar hun deed lopen weet ik niet. Zonder mezelf tijd te gunnen om weer uit mijn stoute schoenen te stappen wrong ik mezelf langs de tafel en kwam zo in het groepje terecht met de woorden: Ik kom er even bijstaan. Niemand die mij meteen begon uit te lachen of weg stuurde, pfew dat was toch minder eng als dat ik had gedacht. Maar nu?! Wat ga ik zeggen? Waar wil ik het over hebben? Waar ben ik naar op zoek bij deze mensen? Allerlei vragen schoten door mijn hoofd terwijl ik luisterde naar het verhaal waar ik het begin duidelijk van had gemist. De meest simpele vraag was de eerste die ik stelde: Wat doen jullie? En hierna ging het eigenlijk vanzelf. Het gesprek liep zoals het liep en we bespraken onderwerpen die gerelateerd waren aan het werk wat we deden of wilden doen, maar ook over andere zaken, zoals mijn recentelijke verhuis naar Leiden. Ook hier had ik mijn introductie gemaakt met dat ik vandaag 2 uur gewerkt heb en hoe blij ik hier mee was, maar kreeg ik de feedback dat het onzin was dat ik mezelf zo geïntroduceerd had. Dit omdat ik naast die 2 uur nog veel meer activiteiten onderneem en dus eigenlijk heel hard aan het werk was om aan mijn weg te timmeren. Soms heb ik dat nodig dat iemand dit tegen mij zegt en kan ik weer verder met mijn neus in die goede richting.

Dat ik toch eigenlijk best wel druk bezig ben, wordt mij duidelijk wanneer iemand vraagt of we deze week kunnen afspreken en ik moet zeggen dat dit niet gaat lukken, maar dat ik volgende week wel een gaatje heb. In de afgelopen weken wordt mijn tijd gevuld met nadenken over wat ik wil doen, contact leggen en onderhouden met mijn netwerk, het huishouden doen (hoort er toch ook bij...), het doen van vrijwilligerswerk en hierbij werd het deze week ook nog gevuld met bezoeken aan het ziekenhuis, een onverwachte loge en deze Leidse Praatjes netwerkborrel. Niet gek dan ook dat mijn lijf ging protesteren en mij dwong om een dag in bed te blijven met een verkoudheid, en de bijkomende hoestbuien en hoofdpijn. Eindelijk ben ik toegekomen aan het boek uitlezen wat al te lang lag te wachten op mijn nachtkastje, het terugkijken van allerlei interessante series op uitzending gemist (Van de straat, Hij is een zij, Zembla, Altijd wat en zo maar door), onder de heerlijk warme dekens met de kat kroelen en nadenken over de inspiratie van die week.