Mijn handen liggen rustig op mijn schoot terwijl ik hoor wat de beslissing is. Er komt verandering aan. Waarschijnlijk sneller als dat ik eerst dacht. Ik voel buikpijn opkomen en achter mijn ogen staan mijn tranen paraat.
Ik haal diep adem, slik de tranen weg en stel een vraag. Horen ze de trilling? Zien ze de tranen? Voelen ze mijn frustratie?
Voor de 2e keer in een korte tijd verlies ik vastigheid. Ik dacht het goed op de rit te hebben en dan dit!
Het verschil met de eerste keer is dat ik nu achter die buikpijn opluchting voel. De eerste keer werd de grond onder mijn voeten weggeslagen. Nu is het een korte aardbeving.
Na de eerste schrikreactie zie ik mogelijkheden. Meer ruimte en tijd voor mijn plannen. Ik besef me heel goed waarom ik doe wat ik doe en voel een zekerheid.
Mogelijkheden gecombineerd met noodzaak kunnen onmogelijk leiden tot een teleurstelling. Toch?
