Lopen is fijn. Lopen is simpel. Lopen is rust. Lopen is ruimte.

Het is grappig hoe je soms enorm door iets gegrepen kunt worden. En soms niet eens met een duidelijk aanwijsbare reden. Zo gaat het bij mij vaak althans. Dit had ik met haken, breien, hardlopen, mediteren, salsa dansen, nieuwe mensen ontmoeten en nu dus met wandelen.

Ik heb altijd al gehouden van buiten zijn. Op vrije momenten dook ik vaak de natuur in. Ik ga graag met mijn vader mee vogelen, maar ook hardlopen en soms zit ik gewoon op een bankje. De fietstocht van mijn werk naar huis is het fijnste moment van de dag. De frisse lucht die mijn longen vult. Het vult mijn hele lichaam. Het geeft mij energie. De lucht kruipt in alle kiertjes van mijn lijf en creëert daar ruimte. Het effect is het grootste in mijn hoofd, waar gedurende de dag allerlei nuttige en overbodige gedachten zich hebben opgehoopt. De frisse lucht blaast hier als een wind doorheen.

Wanneer ik praat over lopen en wandelen, voelt dit anders. Wandelen is voor mij op een rustig tempo door een mooi landschap sjokken. Lopen is voor mij het uitdagen van mezelf door met een simpele beweging iets onmogelijks te presteren. Doordat ik mezelf op deze manier uitdaag ontdek ik nieuwe kanten van mezelf en werk ik aan mijn zelfvertrouwen.

Het lopen heeft mij echt gegrepen toen ik afgelopen zomer de Schotse natuur in ging. Tijdens de Week Natuurlijk heb ik met mijn rugzak (van 18 kilo!) 7 dagen door de natuur gelopen. Niet over paden en dwars over de bergen. Het gevoel van vrijheid en ruimte is groot en een tikkeltje verslavend.

Vanaf het moment dat ik terugkwam in Nederland wilde ik meteen weer terug. Terug de natuur in, op pad en alleen met de ruimte en stilte zijn. Het leek mij onrealistisch (en niet te vergeten duur) om elke 3 maanden een week in de Schotse natuur te gaan wandelen. Wat ik toen bedacht was het lopen van Breda naar Leiden. Het is een mooie afstand voor een paar dagen en ik vind het idee mooi om van mijn geboorteplaats naar mijn huidige woonplaats te lopen. Dat ik dit wilde doen had ik al snel besloten, maar zoals het vaak gaat bij mij duurde het even voor ik het ging doen. - Al moet ik eerlijk zeggen dat ik het niet heel lang vond duren en dus stiekem best trots op mezelf ben dat ik het zo snel heb geregeld. -

Afgelopen zondag was het zover. Mijn moeder en ik reden naar een door mij uitgekozen plek met een pad langs het water ergens buiten Made. We stonden samen in de mist bij een hek. En hoe graag ik het ook wilde, die eerste stap zetten was moeilijk. Tot mijn moeder zei: "Ga lopen dan" stond ik stil en met licht trillende benen te kijken naar het hek. Gelukkig was mijn moeder er, liep ik door het hek en verdween in de mist.

Zonder gedachten en vol verwondering liep ik vervolgens in 4 dagen de 102 kilometer tussen Breda en Leiden. De wereld is zo mooi als je de ruimte en tijd neemt om ernaar te kijken. Ik had het geluk om iedere dag te starten in de mist. Het geeft hetzelfde effect als sneeuw. Het maakt de wereld simpeler. Ik hoorde en zag minder.

Doordat lopen langer duurt als bijvoorbeeld fietsen zie je meer. Ik heb nog nooit zoveel roofvogels, zwanen en reigers gezien. Ik kijk ook veel langer naar het landschap en de lucht. Deze veranderen ook continu, maar dat zie je vaak niet door de snelheid waarmee je er langs komt. En mijn favoriet: het moment dat je een wijk, stad of dorp uitloopt en voor het eerst (weer) de ruimte van weilanden ziet en 5 kilometer verder kan kijken.

Jammer genoeg is het nadeel van lopen dat ik altijd blaren krijg. En die doen pijn. Veel pijn. En ook was het lastig dat ik op zondag en maandag door een gebied heb gelopen waar weinig tot niets open is om even uit te rusten en op te warmen met een warme maaltijd en een kopje thee. Ik had het genoegen om tijdens mijn wandeltocht bij allemaal lieve mensen te overnachten die mij goed verzorgden. Wanneer ik dan gedoucht, warm en met een volle buik in bed lag kon ik mij de momenten niet meer herinneren dat ik wilde stoppen. Toen ik bijvoorbeeld een heel stuk op mijn tenen heb gelopen, omdat de blaar op mijn hiel pijnscheuten door heel mijn been schoot. Of dat ik na 5 restaurant nog steeds geen kopje thee had kunnen drinken. Of die hele lange rechte weg langs de autoweg. - Gelukkig kan ik mij nu die momenten nog wel weer herinneren... -

Het lopen is zo verslavend voor mij dat ik mijn nieuwe tocht al heb bedacht! Ik wil naar/door/langs de mooiste plekken van Nederland lopen om te ontdekken hoe mijn eigen land eruit ziet, wat zijn geschiedenis is en om te bewijzen aan mezelf dat er wel ruimte is in Nederland. Maar aangezien ik dit nog niet weet heb ik de hulp van iedereen nodig om mij de mooiste plekjes van Nederland aan te wijzen. Dus: Waar raad jij mij aan? Mail mij op info@evelienopweg.nl.

Wil je op de hoogte blijven van wat ik schrijf? Laat je emaildres achter voor mijn zeer onregelmatige blogupdates!