Leiden is leuk. Heel leuk. Maar ik mis toch wat. Ik mis bijvoorbeeld het heerlijke Brabantse accent -gelukkig maakt Roy Donders veel goed -. Ik mis het maar een half uur hoeven te rijden naar de Efteling of het "buitenland". Ik mis -stiekem- de grote kerk die je vanuit heel Breda kan zien. En bovenal mis ik een Ikea.
Het is misschien wat overdreven om te zeggen dat ik een Ikea mis, want het is heel prettig voor mijn portemonnee om er niet 1 in de buurt te hebben. Maar er zijn nu eenmaal van die dingen die zij alleen maar hebben. Schijnbaar. Ontdekte ik toen ik op zoek ging naar een simpele en goedkope lamp. Zo'n ronde lamp van papier. Nergens te krijgen!
Dus op mijn laatste bezoek naar Breda liep ik op zondagochtend met mijn moeder in de Ikea. Met niet alleen een boodschappenlijst voor mezelf, maar ook voor vriendinnen uit Leiden (ik ben dus niet de enige met dit "probleem", jeej!). Mijn moeder en ik lopen met de armen in elkaar gehaakt om elkaar weg te houden bij alles wat we niet nodig hebben, maar opeens toch echt nodig hebben.
Het mooie van bijna niet meer winkelen is dat je ziet hoe misleidend, of gewoon superslim, de winkels zijn ingedeeld. Voordat wij bij de producten komen waar wij voor komen, lopen we langs prachtig ingerichte woonkamers, slaapkamers en keukens waarvan we bij alles roepen: "Dat is echt leuk!" "Dat wil ik ook in huis." "Is het maar 10 euro?!"
Naast een lamp wilde ik ook graag een nieuwe pot kopen voor de plant die ik 3 jaar geleden had gekregen. Aangekomen bij de potten zegt mijn moeder: "Je weet dat planten groter worden als je ze een grotere pot geeft?" Mijn plant verdient meer ruimte voor zijn wortels, dus nam ik een flinke pot mee.
Het zinnetje van mijn moeder is blijven hangen in mijn hoofd. Volgens mij geld hetzelfde voor mensen. Wat ik vaak zie is dat mensen zichzelf beperken. Wanneer mensen zichzelf de ruimte geven om te groeien is er vooruitgang. Ik weet niet precies hoe dit komt en het is moeilijk om jezelf ruimte te gunnen, maar het werkt wel.
Vlak voor ik naar Leiden verhuisde en in de bijstand zat voelde ik me beperkt tot en met. Een algemeen gevoel van waardeloosheid overheerste mijn gedachten en gevoel. Toen ik in Leiden ging wonen had ik geen beperkingen van uitkeringen of dienstverbanden die mij tegen hielden om mezelf te zijn. Hierdoor ben ik dingen gaan doen die ik echt leuk vind, heb ik mensen ontmoet die ik echt leuk vind en heb ik inmiddels werk gevonden wat ik echt leuk vind.
Het is zo fijn dat inspirerende levenslessen op de meest onverwachte momenten en plaatsen te vinden zijn. Dat maakt het leven toch wel heel leuk eigenlijk ;)
